Geen producten in de winkelwagen.
Sinds ik mijn aandelen Independent Media verkocht heb, en iedereen aanneemt dat ik behoorlijk wat ‘liggende gelden’ heb, word ik regelmatig belaagd met investeringsvoorstellen. Het was allemaal nog te behappen tot ik dit voorjaar meedeed aan het KRO-programma Dragon’s Den. Sindsdien is het leed niet meer te overzien: iedere dag ontvang ik wel drie of vier investeringsvoorstellen.
Ondernemers halen de vreemdste fratsen uit om een gesprek te krijgen of om hun plan bij mij onder de aandacht te krijgen. Tussen alle goede plannen zit ook veel bagger en sommige ondernemers-in-spe doen zelfs een beroep op mijn medeleven (‘Ik weeg 250 kilo en ben niet mobiel, maar toch hoop ik dat u me een kans zult geven’). Als ik voor mezelf niet paal en perk stel, dan ben ik de helft van de dag kwijt met het lezen van businessplannen en het beoordelen van investeringsvoorstellen.
Dus ik ga systematisch te werk met twee schiftingen. Allereerst kijk ik naar het product of de dienst en dan scheid ik de voorstellen tussen wat me boeit en wat me niet boeit. Wat me niet boeit, ga ik ook niet lezen. Ik ben bijvoorbeeld niet de gedroomde investeerder voor een nieuw te bouwen voetbalstadion, want persoonlijk kijk ik liever naar het drogen van verf dan naar 22 overgeagiteerde mannen die in korte broek achter een bal aanrennen. Ik som moeiteloos de voornamen van de kinderen van Connie Breukhoven op, maar vier Nederlandse topvoetballers? Echt, die ken ik niet! De regels van het buitenspel leren vind ik wasted space in mijn hoofd. Nee, dan onthoud ik liever de ‘regels van óverspel’ of de namen van de minnaars van Patty Brard (en we weten allemaal dat dat een behoorlijk lijstje is).
Heel persoonlijk, dat snap ik. Maar zo persoonlijk is investeren ook. Zo had ik onlangs de keuze tussen twee verschillende investeringsvoorstellen. Allebei waren het veelbelovende online start-ups met internationale ambitie. Het eerste plan richtte zich op de tweede huizenmarkt (secondhomemarket.com) en het andere was een site voor designertassen. Tja – niet zo moeilijk. Een beetje meisje gaat natuurlijk voor de designertassen. Het leven als investeerder moet wel leuk blijven, dus zelfs al zijn de financiële vooruitzichten minder, dan nog kies ik voor een product of markt die me persoonlijk boeit.
De tweede schifting is de ondernemer zelf. Een mooi investeringsvoorstel belandt sowieso in de prullenbak als de ondernemer me niet aanstaat. Aan de andere kant kan een ondernemer me zo boeien dat ik investeer in producten die me minder raken, maar waarvan de eigenaar zó mijn vriendenkring binnen zou kunnen stappen. Een jaar geleden vroeg Oscar Kneppers me bijvoorbeeld of ik wilde investeren in zijn bedrijf Techmedia dat het tijdschrift Bright uitgeeft, de site Bright.nl exploiteert en het BrightLife event organiseert. Bright richt zich op technologiejunkies. Niet op mij dus, want ik had tot dan toe nog nooit een iPod van dichtbij gezien, dus met de markt en de inhoud van Bright kon ik me ook niet echt identificeren. Maar het klikte meteen met Oscar en binnen tien minuten zei ik ‘ja’ tegen het voorstel. Een echte tech-junkie zal ik nooit worden, maar een iPod-fan ben ik inmiddels wel, dankzij Oscar.
Reageren? mailto:[email protected]
