Geen producten in de winkelwagen.
Wie waren de gebroeders Michelin precies?
Eind jaren ’80 van de negentiende eeuw runnen de broers Édouard en André Michelin in de Franse streek Clermont-Ferrand samen een familiebedrijf gespecialiseerd in de productie van rubberen landbouwwerktuigen. Op een goede dag in 1889 klopt een fietser met pech aan bij de fabriek of ze hem willen helpen. De rubberen band, die zit vastgelijmd aan de stalen velg, is namelijk lek. Het duurt uren voordat de Michelins erin slagen om de band te verwijderen. Nadat ze deze hebben geplakt, laten ze de band gedurende de nacht drogen. De volgende ochtend neemt de jongste broer, Édouard, de gerepareerde fiets voor een ritje mee naar de achtertuin van de fabriek. Dat gaat slechts zo’n honderd meter goed; daarna loopt de band in rap tempo opnieuw leeg.
Ondanks deze tegenslag zien de gebroeders Michelin wel veel mogelijkheden in de productie van luchtbanden. Dit type band is in 1888 is uitgevonden door de Schot John Dunlop. De broers werkten hard aan het verbeteren van het oorspronkelijke ontwerp. Op den duur slaagt Édouard erin om een type luchtband te ontwikkelen die – in het geval van een lek – een stuk makkelijker en sneller van de velg kan worden gehaald. Édouards band doorstaat in 1891 de test tijdens de jaarlijkse fietswedstrijd in Brest, waarna de twee besluiten zich met hun fabriek voortaan volledig te richten op de ontwikkeling en productie van banden. Het eerste punt op de agenda: niet alleen goede banden blijven maken voor fietsen, maar ook de mogelijkheden onderzoeken voor de productie van autobanden. Ook vraagt Michelin haar eerste patent aan (op de verwisselbare luchtband). In de daarop volgende decennia zouden nog meer octrooien volgen.
Hoe veroverde het bedrijf de markt?
“Het duurt niet lang voor Michelin luchtbanden voor fietsen én auto’s maakt. De productie draait op volle toeren. Automobilisten over de hele wereld hebben wel oren naar een simpel te verwijderen autoband: een platte band is dan immers geen grote ramp meer, maar slechts een vervelende gebeurtenis die – met het vervangen van de band terplekke kan worden opgelost. Michelin zet Frankrijk op de kaart als wereldspeler op de (auto)bandenmarkt. Al in het jaar 1896 rijden er driehonderd Parijse taxi’s met banden van Michelin rond in de hoofdstad.
 |
De twintigste eeuw is een roerige, maar ook vruchtbare tijd voor het bedrijf. Tijdens de Eerste Wereldoorlog produceert de fabriek in Clermont-Ferrand vliegtuigonderdelen (voornamelijk banden) voor het Franse leger. Daarnaast fungeert een grote opslagruimte op het terrein als veldhospitaal voor gewonde soldaten. In de jaren ’30 redt het autofabrikant Citroën van de afgrond, wat de start is van een jarenlange succesvolle samenwerking van de twee Franse ondernemingen. Na de Tweede Wereldoorlog, waarin onder andere een Michelin-fabriek veel schade oploopt tijdens een bombardement en later van de grond moet worden heropgebouwd, werkt de bandenfabrikant samen met Renault aan de modernisering van het metrostelsel in de Franse hoofdstad; Michelin is er in 1951 dus mede verantwoordelijk voor dat Parijse metrotoestellen worden voorzien van een revolutionair bandensysteem.
Het bedrijf heeft haar naamsbekendheid ook vergroot door zich ook op andere markten te concentreren. Succesvolle voorbeelden van dergelijke ‘nevenactiviteiten’ zijn de Michelin-wegenkaarten en reisgidsen, die al sinds begin twintigste eeuw verkrijgbaar zijn (de eerste reisgids verschijnt in 1900, de eerste wegenkaart in 1910). De kaarten en gidsen waren er uiteindelijk voor bedoeld om Michelin-banden onder de doelgroep te promoten. De gidsen moesten het autotoerisme aanmoedigen, wat op zijn beurt weer ten goede zou komen aan de verkoop van banden.
Daarnaast is het bedrijf wereldwijd bekend van de zogenaamde Michelinster, een aanduiding voor restaurants met een uitzonderlijk goede keuken en een correcte bediening in de befaamde Rode Gids, uitgegeven door de Franse bandenfabrikant. Er zijn inmiddels edities van over de hele wereld verkrijgbaar; ook de Nederlandse restaurantwereld beschikt sinds 2007 over een eigen Rode Gids. Niet alle initiatieven blijken echter even succesvol. Zo wordt het navigatiesysteem van ViaMichelin, dat naast navigatie een groot deel van de inhoud van de meest recente Rode en Groene gidsen bevatte, een financiële flop. Michelin slaagt er onvoldoende in tegen een gevestigde concurrent als TomTom op te boksen en besluit in 2008 op dat gebied de handdoek in de ring te gooien.
Hoe staat Michelin er nu voor?
Michelin vecht met het Japanse Bridgestone om de titel ‘grootste bandenfabrikant ter wereld’. Nadat het die titel in 2008 voor zich opeiste, is sinds dit jaar opnieuw Bridgestone de grootste.
Michelins banden worden niet meer alleen geproduceerd in Frankrijk, maar ook in Spanje, Brazilië, Canada en Thailand. Het hoofdkantoor bevindt zich nog altijd in de regio waar het bedrijf is opgericht. Michelin is en blijft een echt familiebedrijf, maar sinds het voorjaar van 2012 staat Jean-Dominique Senard aan het roer. Hij verving Michel Rollier, die op zijn beurt in 2006 gedwongen was om zijn verre neef Édouard Michelin op te volgen. De nog jonge Michelin kwam in mei van dat jaar tijdens een dag vissen om het leven.
Ondanks de problemen waarmee een groot deel van de autoindustrie sinds het begin van de economische crisis kampt, gaat het met Michelin lang niet slecht. Het maakte bekend dat in 2011 de nettowinst met 39 procent was gegroeid tot 1,462 miljard euro. Analisten hadden een bedrag van 1,27 miljard euro voorspeld. In 2010 bedroeg de winst nog 1,049 miljard. De omzet kwam in 2011 uit op 20,719 miljard euro, een stijging van 16 procent ten opzichte van de 17,891 miljard in 2010.
Michelin zag de omzet in de eerste zes maanden van dit jaar met 6% toenemen tot ruim 10,7 miljard euro. De winst voor rente, belastingen en andere bijzondere posten klom zelfs 36% naar ruim 1,3 miljard euro. Michelin zegt te hebben geprofiteerd van onder meer dalende grondstofprijzen.
