Geen producten in de winkelwagen.
De droge cijfertjes: ik had 30.000 euro schuld, een aflossingsregeling waarbij ik 1.500 euro per maand diende te betalen, een bedrijf dat naar de knoppen was en een freelancepraktijk in oprichting waarbij ik blij mocht zijn als ik 1.000 euro netto per maand overhield. Niet alleen kom je dan 500 euro tekort om aan je aflossingsverplichting te voldoen, je kunt hierdoor ook je huis niet meer betalen, je kunt geen eten kopen, je kunt financieel geen kant meer op.
De gevogen voor mijn privésituatie
Van het een op het andere moment moest mijn partner de volledige financiële privéhuishouding voor haar rekening nemen. Hoewel ik niet getrouwd ben, gold voor ons wel het adagio ‘in voor- en tegenspoed’. Je woont samen, je leeft samen, maar de verhouding is compleet zoek. Het samenwonen werd feitelijk inwonen. Ik woonde in bij mijn vriendin die alles betaalde, terwijl ik naarstig euro’s bij elkaar aan het schrapen was om de Rabobank elke maand tevreden te houden.
Deze manier van leven zet een immense druk op je relatie. Je bent namelijk niet bezig met ambities nastreven en samen je toekomst plannen, of zelfs maar een simpel ding als een keer samen gezellig uit eten gaan. Het is elke maand weer een zoektocht naar geld om de maand door te komen. En dat vind ik nog het ergste van alles.
De materialistische kant van het verhaal is betreurenswaardig, maar dat het zo’n negatieve impact heeft op je relatie en nog meer op het leven van je geliefde en haar geluk, dat is voor mij het ergste van het hele verhaal. Je bent je trots, je waardigheid en je onafhankelijkheid kwijt. En het enorme schuldgevoel dat je hebt door je partner in deze malaise mee te sleuren is moordend.
Een nieuwe carrière: vaste baan zoeken of gaan freelancen?
Daarom dan ga je continu op zoek naar oplossingen. Solliciteren voor een vaste baan, reageren op freelance projecten, reportages maken, een handel opzetten, je pakt alles aan dat er op je pad komt. Het grootste dilemma was de keuze tussen een vaste baan zoeken of blijven freelancen. Nadeel van een vaste baan was dat ik nooit een netto salaris zou kunnen verdienen waarmee ik kon voldoen aan mijn betalingsverplichting. Voordeel zou zijn dat ik op den duur een persoonlijk doorlopend krediet aan kon vragen zodat het aflossingsbedrag van normale proporties zou zijn.
Maar ja, “op den duur”… Die tijd had ik niet. Dus toch maar blijven freelancen. Wat overigens carrièretechnisch gezien mooie dingen heeft gebracht. Zo ben ik in het wintersportseizoen terecht gekomen in Frankrijk als hotelmedewerker: ’s morgens kamers en toiletten schoonmaken, ’s middags vrij en ’s avonds in de keuken staan en vervolgens achter de bar. De middagen besteedde ik aan een webwinkel waarin ik bakfietsen verkocht. En ik stond uiteraard met enige regelmaat op de piste.
Die wintersportervaring en de stukjes die ik daarvoor schreef bracht ook weer balletjes aan het rollen en zodoende groeide ik steeds verder als mediafreelancer met een voorliefde voor reisjournalistiek. Het bracht mij een aantal keer in de Palestijnse gebieden waar ik in enerverende situaties terechtkwam. Het bracht mij voor reportages naar Canada, Panama, Jordanië en vele andere landen. Ik werd gedetacheerd bij de Dienst Verslag en Redactie van de Tweede Kamer waardoor ik opeens met Kamerleden, ministers en bij tijd en wijle de minister-president bij Algemeen Overleggen zat. Ik nam projecten aan bij semi-overheidsinstellingen en het bedrijfsleven, kortom: het freelance bestaan nam een goede vlucht.
Succesvol de bank aflossen
De afgelopen 2 jaar heb ik bijna 20.000 euro weten af te lossen. Goede maanden wist ik zelfs iets bij te dragen aan onze privérekening, al waren het maar de dagelijkse boodschappen. Zonder mijn partner had ik het niet gered, dan was ik failliet gegaan en waren we ons huis uitgezet. En ook de Rabobank had dan niets meer gehad. De grote, nog alom aanwezige vraag die regelmatig door mijn hoofd spookt, is dan ook heel simpel: waarom? Waarom Rabobank, maak je het iemand zo lastig? Wie heeft er wat aan als een (welwillende) ondernemer failliet gaat?
In slechte maanden heb ik geld moeten lenen bij mijn ouders, broertjes en vrienden. Ik heb maanden met het ene krediet het andere afgelost, maar met gepaste trots kan ik zegen dat ik niet failliet ben gegaan, altijd iedereen op tijd (terug) betaald heb. Ik heb nergens achterstanden en geen (negatieve) registraties. En de laatste 10.000 euro zal ik in 2013 weggewerkt hebben. Dan kan ik weer verder kijken dan naar die vermaledijde laatste twee dagen van de maand.
Dit is deel 4 in een reeks columns van Tjeerd Langstraat. Volgende week column nr. 5. Die zal o.a. gaan over waar de schuld ligt van dit financiële fiasco. Waar moet hij de hand in eigen boezem steken en waar valt de Rabobank wat aan te rekenen?
Andere delen uit de serie:
- Een faillissement aanvragen? Dat nooit
- ‘Ik had nooit naar de bank moeten luisteren’
- ‘De bank dumpte me bij bijzonder beheer’
