Geen producten in je winkelwagen.
Het is September 2010. Investeerder en ondernemer Henk Keilman heeft zwaar ingezet op groene projecten. Een van de grootste is de bouw van twee zonneparken bij Devnya, een Bulgaars stadje bij de Zwarte Zee. Volgens Keilman, die enkele jaren daarvoor flink cashte op de verkoop van belspelletjesmaker 2waytraffic, is het “zijn veiligste investering ooit.”
Keilman heeft echter op korte termijn 20 miljoen euro nodig. Dat blijkt lastig. Hoewel Bulgarije een jaar eerder nog als walhalla voor gesubsidieerde zonne-energie werd gezien, is de solarindustrie op weg naar een crash. Er is onduidelijkheid over de toekomst van energieprijzen en dat maakt investeren in groene energie riskant.
Midden-Oostenkrediet: verzekeringspremie vooruit betalen
Dan komt Keilman in contact met een zekere Fadi Khoury van Euro Pacific Investment Group. De man zegt een vertegenwoordiger te zijn van een investeringsfonds uit het Midden-Oosten. Aanvankelijk is sprake van een investering van 22 miljoen euro, op 14 september 2010 wordt er getekend.
Als een van de voorwaarden van de lening moet Keilman een miljoen euro verzekeringspremie overmaken. De lening zou vervolgens binnen zeventien dagen beschikbaar worden gesteld. Maar na zeventien dagen gebeurt er niets. Ook niet na een maand. Keilman: “Ik heb uiteraard contact gezocht. Er was een goede reden voor de vertraging.”
‘Sjeik’ in Londen: Arabische lente
Daar blijft het niet bij. Niet veel later wordt Keilman in Engeland uitgenodigd, waar hij ene William Davidson van SwissPro Stock Management Ltd ontmoet. Davidson biedt hem een tweede, vele malen grotere lening aan. In Londen zegt Keilman met een Mercedes S-Klasse van het vliegveld te zijn opgehaald en in een penthouse in Kensington te zijn ontvangen.
Aan alles is gedacht. Iemand die zich voorstelde als sjeik uit een bekende Golfstaat-familie wil hem 250 miljoen lenen tegen 4,1 procent rente, onder meer onder voorwaarde dat eerst 300.000 euro tekengeld wordt overgemaakt, een fee voor de juridische en andere kosten. Het geld zou daarna binnen 28 dagen kunnen worden opgenomen bij de Taiwan Co-operative Bank. Keilman: “Ik kreeg een verhaal te horen over de Arabische lente en dat investeerders uit die regio hun belangen beter wilden spreiden.”
.jpg)
Op 16 februari 2011 wordt het contract voor de lening ondertekend. Maar er komt geen geld. Net als bij de eerdere lening van 22 miljoen blijft het stil nadat de eerste tonnen zijn overgemaakt. Die lening van 250 miljoen kon Keilmans bedrijf Infinite Energy Holding goed gebruiken, want het heeft nog meer investeringsplannen. Het fonds heeft op dat moment zelfs een notering aan de beurs van Frankfurt, Keilman heeft ex-voetbalprof Lothar Matthäus als investeerder en promotor aangetrokken. Dit moet ook de Duitse particulier beleggers voor Keilmans groene avonturen gaan warm maken.
Keilman Failliet
Maar zo ver komt het niet. Tot op de dag van vandaag zegt Keilman geen stuiver te hebben gezien van Khoury of Euro Pacific Investment Group of van William Davidson. RIG Investments, de holding waar het imperium van Keilman onder hangt, is vorig jaar oktober failliet verklaard. Volgens Keilman hebben de trucs van de oplichters uiteindelijk geleid tot dit faillissement. “Hierdoor kwam ik een in perfect storm-scenario terecht: ik had inmiddels een garantie afgegeven van twintig miljoen voor het zonnepark in Bulgarije.” De zonne-industrie was gecrasht en door de crisis in Griekenland waren investeerders niet te porren voor projecten in die regio.
Dunne contracten
Sprout beschikt over kopieën van de leenovereenkomsten. Die zijn tamelijk dun: vier velletjes voor de overeenkomst van 22 miljoen euro, zeven pagina’s voor de deal van 250 miljoen. Wie zoekt in Google, komt lenende partij Euro Pacific Investment tegen op sites die waarschuwen voor zogenoemde advanced fee frauds of 419-fraude: de beruchte Nigeriaanse oplichting waarbij oplichters via e-mails geld aftroggelen van goedgelovige investeerders. Het oplichtingsspel is er in vele vormen en maten, maar komt altijd op het volgende neer. Er moet een betaling vooraf worden gedaan. In de variant die gericht is op entrepreneurs worden ze vaak naar het buitenland gelokt om het allemaal echt te laten lijken.
Uit het Swisspro-contract:
.png)
Beruchte adressen
Leninggever Swisspro Stock Management LTD is gevestigd op Blake Boulevard in Belize City, de hoofdstad van het gelijknamige Caribische paradijsje. Het Londense filiaal, dat William Davidson vertegenwoordigt, is gevestigd op 72 New Bond Street. Ook deze adressen staan centraal in diverse fraudezaken van de afgelopen jaren. De Australische beurswaakhond waarschuwt zelfs voor een zekere Hamilton Frasier Group, ook al gevestigd op 72 New Bond Street te Londen. Keilman nu: “Op dat moment was mij dat niet bekend.”
72 New Bond Street:
Keilman naïef?
Het is op zijn minst opmerkelijk te noemen dat een ondernemer/investeerder van het formaat Henk Keilman in zo’n zaak verzeild raakt, zeker gezien de omvang van de leningen en de weinige zekerheden die hij daarbij inbouwde. De meeste ondernemers betrekken grote investeringsbanken en advocatenteams bij dergelijke deals, die pas naar huis gaan als er vuistdikke contracten op tafel liggen.
Keilman zegt dat er inderdaad een “gerenommeerd Europees advocatenkantoor bij betrokken was”, maar ook daarin lijkt zijn hand van kiezen niet gelukkig. Op het eerste contract van 22 miljoen euro treedt een klein ‘familiekantoor’ uit Londen op als getuige en op het megacontract Sheridans, een middelgroot advocatenkantoor uit Londen, dat ook in corporate finance doet, maar gespecialiseerd is in mediazaken.
Aan het lijntje
Waarom Keilman na de eerste deal in september 2010 en het niet overmaken van het geld alsnog voor een groter bedrag met dezelfde mensen in zee wilde? Keilman: “De reden voor de eerste vertraging leek legitiem, en er was nog geen sprake van serieuze achterdocht. Vooral ook omdat hun advocaten bevestigden dat de vertraging legitiem was, en dat de deal gewoon af zou komen. Na het bezoek aan Londen kwamen ze steeds met smoezen, dat ze meer vertraging opliepen, later dat ze zelf met fraude te maken hadden. ”
Tussenpersoon tekende voor leningen
Belangrijk detail: op de contracten staat niet de naam van Henk Keilman, maar die van Erik ter Hove. Hij is via zijn Holland Invest de ‘borrower’. Afgesproken was dat Holland Invest de lening afsloot en voor zijn diensten een succesfee van drie miljoen euro zou krijgen. Keilman heeft de 300.000 euro aan Holland Invest overgemaakt. Dat er op dat moment al groot wantrouwen bestond over het slagen van de financieringsoperatie, wordt duidelijk uit een e-mail van 11 februari 2011, dus voorafgaand aan de ondertekening van het contract, aan Ter Hove, waarin Keilman zwart op wit wil hebben dat het voorschieten van de 300.000 euro aangemerkt kan worden als een kortlopende lening. Ter Hove antwoordt met een kort “dit is akkoord”. Ook wil Keilman een bevestiging of de Swiftcode van de Taiwanese bank klopt.
Mooie stempel, verkeerde spelling:
Ondernemers in de knoei
Ter Hove trok op met nog twee ondernemers, die als getuigen bij de ondertekening van de megalening waren: Bart van Gool, makelaar en vermogensbeheerder te Vleuten, en Meindert van der Woude, een vastgoedinvesteerder uit Emmen. Zowel Van der Woude en Ter Hove zaten op dat moment in financiële problemen, blijkt uit onderzoek van Sprout. Ter Hove en Van der Woude waren betrokken bij een vastgoedproject in Polen, waar in 4,5 miljoen euro van particuliere Nederlandse beleggers zat.
Het woningbouwproject gaat mis: in maart 2011 wordt een zakenpartner aangehouden op verdenking van fraude. Toen Ter Hoves vastgoedbedrijf begin 2011 failliet ging, had de FIOD inmiddels de administratie in beslag genomen, waardoor curator Ruben Schuurman geen nader onderzoek naar de exacte rol en motieven van Ter Hove heeft kunnen doen. Schuurman: “Dat er iets van een zweem van onjuiste praktijken was, was mij wel duidelijk. Anders zou er niet de rol van het FIOD zijn.”
Keilman eist zijn geld terug
Van der Gouw en Van Gool houden zich onbereikbaar. Erik Ter Hove maakt een wat onrustige indruk als hij de zaak Keilman krijgt voorgelegd. “We hebben afgesproken dat Keilman de woordvoering doet. Ik wil eerst met hem bellen.” En na herhaald contact: “Sorry, ik heb hem niet kunnen bereiken. Ik wil eerst hem horen.”
Dat de twee innige vrienden zijn, lijkt gezien de perikelen niet aannemelijk. Toch zegt Ter Hove: “We doen nog steeds goede zaken hoor.” Keilman: “Ik wist dat Erik problemen had.”
Als Keilman in de gaten krijgt dat hij is belazerd, claimt hij het tekengeld terug bij de drie ondernemers. De rechter, die vonnis wees op 23 mei 2011, ziet Ter Hove als enige verplicht tot terugbetalen. Maar die komt niet opdagen. De advocaat die Keilman bijstond in die zaak, Marcel Fruytier, verbaast zich er nog steeds over. Of Keilman er werkelijk met open ogen in is getrapt? “Ik heb vaker van dit soort pay and advance scams meegemaakt in mijn praktijk. De psychologie ervan is lastig te begrijpen. Het bizarre ervan is dat men bijna altijd tegen beter weten in tekent.”
Uiteindelijk heeft Fruytier zijn diensten voor Keilman gestaakt nadat die de rekening niet meer betaalde. Hij en de Belgische consultant Marc Gryspeerdt hebben het faillissement aangevraagd van RIG Investment.
Curator RIG meldt fraude niet
Duidelijk is dat niet alleen Ter Hove in geldnood verkeerde. Ook Keilman stond op dat moment het water aan de lippen. Volgens het verslag van curator Herman Kreikamp lag RIG al op zijn kant voordat de grote financieringsdeal van 250 mljoen euro werd gesloten. Sinds januari van 2011 was RIG “gestopt met betalen van (in ieder geval een deel) van haar crediteuren.”
Kreikamp schrijft in zijn verslag: “Geconcludeerd kan worden dat RIG sinds begin 2011 liquiditeitsproblemen kende.” Hoewel Keilman doet voorkomen dat fraude de grote oorzaak is van het faillissement van RIG, rept de curator met geen woord over het fraudeverhaal. Curator Kreikamp zegt desgevraagd niet inhoudelijk te kunnen reageren. Keilman: “De liquiditeitsproblemen ontstonden pas in de tweede helft van 2011, omdat wij moesten opdraaien voor de totale investering, en andere investeerders, naast de fraude, eveneens contractbreuk pleegden.”
Er is op dit moment een restschuld van bijna 40 miljoen euro en het is onduidelijk of de financiële activa die tegenover die schulden staan in RIG ook daadwerkelijk te gelde zijn te maken. Uit het verslag van de curator blijkt dat hij Keilman mogelijk als bestuurder aansprakelijk zal stellen voor het faillissement, vanwege het niet of niet op tijd indienen van jaarverslagen en het ontbreken van accountantsverklaringen.
Keilman houdt vol
Maar Keilman laat het er niet bij zitten. Hij ziet nog kans in een claim tegen het gerenommeerde Europese advocatenkantoor dat volgens hem bij de leenovereenkomst betrokken was. “De betaalde verzekeringspremie was afgedekt door een na later bleek vervalste bankcheque die door dat kantoor in bewaring was genomen. Er is een senior partner bij betrokken die er weet van moet hebben gehad dat de financier te kwader trouw was.”
