Geen producten in je winkelwagen.
In het leven van elke man, en ik neem aan ook in dat van elke vrouw, komt er Zo’n Moment. Zo’n Moment van allesoverheersende, bijna fysieke weigering. Zo’n Moment waarop je natuurlijke neiging tot helpen, zorgen, waken, verbinden en verbeteren een grens bereikt waarvan je niet eens wist dat-ie zo vaak overschreden kon worden.
.jpg)
Dit artikel komt uit Sprout Magazine.
Zo’n Moment waarop je niet anders meer kunt dan “Nee!” zeggen. “Nee, nee, nee!” En nog eens “Nee!”. Had ik al “Nee!” gezegd? Bij deze dan: “Nee!”
“Nee!” tegen de talloze mailtjes, vragen, verzoeken, kopjes koffie, goedbedoelde lunches, smsjes, telefoontjes, de via-via-tjes. “Kan ik even iets tegen je aan houden?”. “Wil je hier eens naar kijken?”. “Zeg, ik heb een idee, en nou dacht ik…”.
Ik had Zo’n Moment de afgelopen 23 jaar een kleine 10 keer per dag, maar eind 2011 nam ik Een Grote Beslissing. Ik zou me eindelijk eens gaan houden aan de afspraak met mezelf, en alleen nog maar gaan doen wat ik zelf wilde. Waar ik zelf zin in had. Waar ik al veel te lang niet aan toegekomen was. Wat ik zelf leuk vond. En wat al jaren in me aan het groeien en rijpen was. Ideeën, wensen, dromen, andere ambities, vertaald in een paar business modellen en een Stichting waarin ik mijn talent en alles wat ik tijdens mijn carriëre geleerd en ontwikkeld had, zou gaan ontsluiten voor een Betere Wereld.
Ik luisterde niet naar mijn gevoel
Not, dus. Ik hield even geen rekening met een filantropisch project , of beter gezegd: De Moeder Van Alle Filantropische Projecten, dat nog even lekker in de wachtkamer stond te trappelen. Als ultieme test. De test won, en ik maakte die kapitale fout waarvoor ik alle ondernemers die ik zo her en der een beetje begeleid voor waarschuw – als eerste. Ik luisterde niet naar mijn gevoel.
Picture this. Een ‘ondernemer’ dreigt om te vallen. Met een businessmodel dat in economische zin achterhaald is, en niet past bij zijn ‘personal brand’, waarden, USP en de genen die verdacht dicht bij de jouwe liggen. Wat doe je dan, als je ziet hoe simpel de oplossing kan zijn? Juist. Dan ga je helpen. Eerst ga je met de banken en de schuldeisers praten, je weet hoe te hakken met dat bijltje om de wortels voorlopig heel te laten. Je verzint een propositie en een positionering die als twee druppels water passen bij hoe hij het onbewust al bijna 30 jaar doet. De positionering ís de ondernemer. Je weet dat zijn handicap ligt in de opvolging, de back-office, de afhandeling, dus haal je er een partner bij die iets heeft aan zijn ‘niche’ en het te veroveren marktsegment waarvan je zeker weet dat zij er een voor beide partijen vruchtbare rol in kunnen vervullen. Je haalt die partij over om er ook nog eens een kleine 20K in te steken – gewoon op je blauwe ogen, je trackrecord, een simpel business plannetje en de belofte je er als ‘coach’ en stille vennoot mee te blijven bemoeien.
De geleerden zijn er nog niet over uit. Maar ik wel. Ondernemen zit in je. Of niet.
Je bemoeit je vervolgens suf. Je haalt er de best denkbare reclamensen, designers, webspecialisten, social media goeroe’s en projectmanagers uit je netwerk bij – die allemaal voor minder dan normaal meedoen omdat jij in het plan gelooft. En dat altijd zo enthousiast kan overbrengen. En dan gaat het mis. De’ondernemer’ snapt het niet. Reageert niet. Interacteert niet. Is niet pro-actief. Luistert niet. Schrijft niks op. Geeft geen feedback. Geen teken van leven.
De ‘ondernemer’ wacht af. Hangt zich aan je op. Wat je ook doet of zegt, hoe je ook tracht te inspireren en te motiveren: nada. Nakko. Niks. Nul. De angst regeert.
De zelfgegraven kuil was meters diep. Want er moet ook in dit proces Zo’n Moment komen, hoe hard het ook is. Dat kwam bij mij toen ik de balans opmaakte. Een kleine 534 bewaarde mails verder waarin ik iedereen tussen de regels door al waarschuwde, zo’n 275 niet facturabele uren omdat het om een vriend ging, her en der wat cash, behoorlijk wat ‘IOU’s’ in mijn directe netwerk die ik voorlopig nog wel aan het inlossen ben, maar los van deze harde data – vooral frustratie. Onbegrip. En een gevoel van onwaarschijnlijke domheid. Nurture or nature. Interessante kwestie. De geleerden zijn er nog niet over uit. Maar ik wel. Ondernemen zit in je. Of niet. En tegen iedereen in wie het niet ziet, zeg ik in 2013 weer “Nee!”. Denk ik. Geloof ik. Hoop ik.
Herbert van Hoogdalem werkt ruim twintig jaar in de reclamewereld, waarvan de laatste tien jaar met eigen bedrijven. Hij kijkt als ‘professional outsider’ naar de wereld, en schrijft over zijn observaties in Sprout.
