Geen producten in de winkelwagen.
In 2010 was Philip de Roo (links op de foto) één van de gastsprekers op de Sprout Challengerday. Dankzij de poolreiziger werd het niet alleen een inspirerende middag, het was ook de start van een vriendschap. Sinds gisteren is Philip vermist, samen met avontuurmaatje Marc Cornelissen. Reddingwerkers hebben geen hoop meer dat ze levend gevonden worden.
In de aanloop naar de bewuste Challengerday sprak ik uitgebreid met Philip. Via een wederzijdse zakelijke relatie was hij me aangeraden als inspirerend spreker, toen ik de programmering voor de dag samenstelde. Ik stelde voor een briefing te houden, zoals ik bij alle sprekers deed. Alleen dit gesprek duurde geen klein uurtje, zoals gebruikelijk, maar een hele middag. Het klikte, zoals dat heet.
Al in dat eerste gesprek concludeerde ik dat Philip geen dromer was. Ja, het liefste wat hij deed was met ski’s en tent het ijs op trekken. De schoonheid van de planeet op de meest verlaten plekken op zich in laten werken. De glooiende lijn van een ijsberg, daarvoor leefde hij. Tot zover het dromen. Philip was voor mij de belichaming van iemand die voor de planeet wilde knokken, al had hij in de omgang helemaal niks van een vechtjas, integendeel. Het stond in contrast met zijn jongensachtige, bijna kinderlijke uitstraling. Maar hij had perfect door dat het klimaat niet gered ging worden door de dromers en de praters. Het bedrijfsleven, vooraanstaande ondernemers en politici, die moesten mee, letterlijk en figuurlijk.
Regelmatig lunchten we om onze wereldveranderende plannen vorm te geven. Ons enig probleem was dat er niemand in de buurt om onze hersenspinsels in te perken. Groter en groter wilden we denken. Complete expedities verzonnen we, naar Spitsbergen, Groenland, Antarctica. Met tien, honderd, vijfhonderd man. Vergezeld van colleges, grote conferenties over klimaatverandering, onderwijsmodules die opgetuigd moesten worden. Uiteraard gingen illustere mensen als Richard Branson en Barack Obama beschermheer of deelnemer worden. Waarom niet, Willem-Alexander was toch immers ook al met Philip op Groenland geweest?
Een maand voor vertrek naar Canada spraken we elkaar voor het laatst. We waren er in geslaagd onze grootheidswaan achter ons te laten. Op het moment dat onze plannen realistischer en vooral concreter werden, gebeurt dit. Philip is, zoals dat heet, in het harnas gestorven. Maar een harnas is niet om in te sterven, het is gemaakt om te vechten. En dat is precies wat-ie deed. Vechten voor een mooiere, schonere wereld. Vervuilende industrieën overtuigen dat het anders moet. Gelijkgestemden voor zich winnen, en die tot een groep van slimme, weldenkende wereldredders smeden. Al als jonkie bij het WNF had hij dat doel voor ogen. En hoe treurig cynisch is het dan dat smeltend ijs zijn einde betekent, tijdens een groot wetenschappelijk onderzoek naar smeltende poolkappen…
Philip, je gaat gemist worden, om vele redenen. Eén van die redenen is heel persoonlijk, maar ik weet dat ik die ook opschrijf namens vele anderen. Je enthousiasme, je oprechte interesse in je gesprekspartners, en vooral je aanstekelijkheid. Je had een gave namelijk, en ik schrijf ‘m op in het Engels, puur omdat het in die taal beter klinkt: You made me feel alive.
Dag vriend Philip.
Geschreven door Rob Roelofs (Oud-redactiechef Sprout)
