Geen producten in de winkelwagen.
Een groep Nederlandse ondernemers adviseert gedurende twee weken ondernemers op de Filipijnen. Hun kennis biedt praktische ontwikkelingshulp. Persoonlijk en professioneel groeien ze door de ervaring.
Om een idee te krijgen van de armoede in het derde wereldland bezoeken de ondernemers een sloppenwijk, hangend onder een brug in de hoofdstad Manilla. Het is bijna dertig graden Celsius en stinkt enorm rond de piepkleine houten huisjes aan een gammel pad van oude planken. “I am happy,” zegt een bewoonster. “I have four children.” De peuters rennen over de planken en je hoopt dat ze niet struikelen en in de vervuilde rivier eronder vallen. De Nederlandse bezoekers zijn tegen zoveel realiteit bijna niet opgewassen. “Als je hier rondloopt, houden de businessideeën volledig op. Ik zie alleen mijn eigen kinderen staan,” zegt Erik Jager van het Amsterdamse human resource interim managementbedrijf Entrance, vader van drie dochters.
De organisator, de Nederlandse stichting Share People, wil geen ontwikkelingsgeld strooien maar problemen bij de wortel aanpakken. Dat spreekt de Nederlandse ondernemers aan. Neemt niet weg dat het bezoek aan de sloppenwijk erg confronterend is, de groep is stil en ontdaan. Volgende bestemming is een restaurant, maar niet iedereen heeft trek.
Het gezelschap heeft de dag ervoor in de stad verschillende Manillenos gesproken. Reisgidsen beloven dat iedereen Engels spreekt, dat blijkt onjuist. Ook hebben sommige van de Nederlanders moeite de breedsprakige Filippino’s niet in de rede te vallen. Daar zullen ze rekening moeten houden als ze straks met de lokale ondernemers gaan overleggen over de bedrijfsvoering.
Jager merkt dat niet alle Filipijnse bedrijven even efficiënt zijn: “Ik ging net een iPodcase kopen en werd geholpen door zeven mensen”. Zittend naast het zwembad op het dak van het hotel knikt een manager van Accenture instemmend: “Ik heb een boel mogelijkheden gezien voor procesoptimalisatie. Maar dat moet je helemaal niet doen hier. Dat is een enorm Westerse gedachte”.
“Ik heb echt behoefte om aan de case te beginnen,” zegt Jager over de volgende dag. Dan gaat de ondernemer proberen de bedrijfsvoering van een marketing- en verkooporganisatie van Fair Tradeproducenten structureel te verbeteren.
Maar eerst bezoekt de delegatie een aantal fair tradewinkels en -producenten, die vooral hun eigen waar aan blijken te prijzen. “Ik weet niet of dat helpt voor de case, want we horen hier weinig over hun ondernemerschap” contempleert hij en verdwijnt per taxi tussen de chaotische verkeersdeelnemers, die onderling schaduwboksen om elke centimeter rijbaan.
Lees ook:
auteur: jorrit roerdinkholder
