Geen producten in de winkelwagen.
1981 – ‘Ik wil het zelf doen’
“Op de middelbare school was ik altijd goed in schrijven. Ik weet nog dat ik een keer een opstelwedstrijd won met een verhaal over kernwapens. De prijs werd uitgereikt door Ferry Hogendijk, die toen hoofdredacteur was van Elsevier. Op een of andere manier hoorde ik pas later dat ik de wedstrijd gewonnen had. Jammer! In die tijd heb ik serieus overwogen om journalist te worden. Ik dacht ook aan het ambassadeursklasje. Tot ik las over een jonge ambassadeur die ergens in Afrika een week lang naar een rood tapijt moest zoeken voor een bezoek van prins Bernard. Toen realiseerde ik me dat ik niet aan de kant wilde blijven staan. Ik wilde het zelf doen. Om mijn opties open te houden ging ik rechten doen.”
Dit artikel komt uit Sprout Magazine.
Abonnement?
1988 – ‘Geweldig dat het werkte’
“Na mijn studie was ik vergevorderd met sollicitaties bij een paar grote FMCG corporates en een bekende managementconsultant, maar haalde de eindronde bij die laatste net niet omdat ik te weinig ‘vlamde’ in hun ogen. Dat was een tegenvaller. Mijn eerste baan bij Unilever was echter fantastisch. Als snel kreeg ik veel verantwoordelijkheid. Als marketingdirecteur had ik de idee om Axe aftershave cooling gel op de markt te brengen. Een geur die ook lekker aanvoelde. “Probeer maar”, zei mijn baas. Ik ben toen gaan bellen met research & development; binnen twee weken hadden ze een productidee. En ik mocht aan alle knoppen zitten. Het plan schrijven, de geur uitkiezen, een verpakking maken, kleuren kiezen, een campagne maken. Alles. Tussen idee en markt zaten tien weken! Geweldig als je dan op straat loopt en overal de campagne op posters ziet. En vooral dat het werkte!”
2003 – ‘Wat doe ik hier?’
“Toen ik midden dertig was, maakte ik na twaalf jaar Unilever, de overstap naar Mars en naar een beter salaris als vice-president Brand Development. Tot het ook daar tijd was om verder te gaan en uit de gouden kooi te stappen. Ik kan mij nog goed herinneren dat ik in een vergadering zat met allemaal goed betaalde managers. We hadden het over de kosten van hondenvoer en of er wel of niet een worteltje bij moest. Voor het eerst dacht ik: ‘wat doe ik hier?’ Een dieptepunt. Als morgen de producten van of Nestlé of Unilever of Mars niet meer bestaan, dan zullen weinig consumenten ze echt missen.
Ik wilde iets doen waar mensen meer aan zouden hebben. Dat werd TomTom. Het was de meest avontuurlijke keuze van mijn leven. TomTom was aspirientjes verkopen aan mensen met hoofdpijn. Technologie die het dagelijks leven verbeterde. Er ging tijdens de groei natuurlijk van alles mis, maar als team konden we veel aan; groei verhult fouten. Ik zat in het team dat TomTom in 2005 naar de beurs bracht. Twee jaar voordat ik erbij kwam, bedroeg de omzet tientallen miljoenen, bij mijn vertrek drie jaar later was het bijna 1,8 miljard.”
2010 – ‘Ik wil het verschil maken’
“Na mijn lock up periode bij TomTom ben ik naar PrimeVentures vertrokken: wij investeren au fond in de ondernemer wiens bedrijf vaak nog jong, fragiel en nieuw is. We zijn weleens de fout ingegaan door in ons enthousiasme voor de markt en de mogelijkheden van een onderneming, de capaciteiten van de oprichter te overschatten door te veel op zijn stoel te gaan zitten. Misschien had de ondernemer ook wel eerder nee moeten zeggen. Wij hebben geleerd dat we ons bescheiden moeten opstellen en te vertrouwen op de visie en de snelheid die de ondernemer aangeeft. De ondernemer moet een goed gevoel hebben over wat klanten willen, het product kennen en eigenwijs zijn.”
