Geen producten in de winkelwagen.
Als hij meedoet aan een zeilwedstrijd, wil Rob Heilbron (62) winnen. “Als ik sporters hoor zeggen dat ze voor een derde plaats gaan, zeg ik: flikker toch op. Ik wil eerste worden en ik kan niet tegen mijn verlies.” Met zijn onderneming heeft hij een zelfde prestatiedrang. “Je bent pas goed als je voor jezelf toegeeft wat je níet kunt. Ik heb een neus voor trends, dat is mijn kracht.” De voormalige zeilkampioen en zakenman ontmoette in 2006 zijn huidige zakenpartner Cor van Schoonhoven, die net met Sapph was begonnen. “Na tien biertjes wisten we ‘t: we gingen samenwerken. Ik ben gek op mooie vrouwen, en de combinatie met lingerie is helemaal goed.”
Stout imago
Lingerie-ontwerpster Marlies Dekkers, die pas op de Parijse catwalk triomfen vierde, is not amused over de betaalbare lingerie met Marlies Dekkers-achtige bandjes. Ze heeft een rechtzaak tegen de eigenaars van Sapph aangespannen, waarin ze hen beschuldigt van het schenden van haar auteursrecht. Heilbron wuift het weg. “Dergelijke bandjes worden door zoveel merken gebruikt, al vanaf de vijftiger jaren. Ze heeft er geen patent op, en in de mode kun je nauwelijks van auteursrecht spreken. Marlies was vijftien jaar de enige met een stout imago, wij hebben de markt wakker geschud.”
Dekkers zit hoog in de markt, Sapph mikt op alle doelgroepen. Met zijn brutale marketing is Sapph in de conservatieve lingeriewereld wel degelijk vernieuwend, vindt Heilbron. “Overal zie je sloom wegkijkende modellen. De onze kijken heel confronterend in de camera. De foto’s zitten tegen de pin-up aan. Vrouwen zeggen dat ze het ordinair vinden, maar stiekem vinden ze het wel geil.”
De ondernemer zal niet staan te juichen als Dekkers de rechtszaak verliest. Maar dat ze weigert te leveren aan winkels die Sapph in het assortiment hebben, steekt hem. “Ze probeert ons van mededinging uit te sluiten. Dat gaat haar nog in problemen brengen met de mededingingsautoriteiten.”
Dankzij de enorme publiciteit is de omzet van Sapph ‘vermegavoudigd’ en ook Dekkers is er niet armer van geworden, is Heilbrons overtuiging. Zijn omzet is in twee jaar van nul tot vier miljoen euro gestegen, tegen de dertig miljoen van Dekkers. Samen met zijn zakenpartner heeft Heilbron twee miljoen euro in het bedrijf geïnvesteerd. Eigen winkels wil hij nog niet. Het merk heeft verkooppunten in Nederland, België, Duitsland, Frankrijk, Italië, Spanje en Israël; straks volgen Oekraïne en Noorwegen.
Studio 54
Heilbron is een selfmade man, die het zonder opleiding ver geschopt heeft. “Mijn vader zei altijd: als je je niks verbeeldt, dan ben je niks. Ik was constant met mijn fantasie bezig, ging drie keer per week naar de film.”
Op zijn twintigste was hij leerling-etalagedecorateur en verhuisde hij naar Israël, waar hij – niet gehinderd door technische kennis – trendy winkelpanden bedacht. Het ontwerpen liet hij aan architecten over. “Ik ging een weekje foto’s maken in Carnebystreet in Londen. Als ik in Israël een nieuwe winkel moest bedenken, had ik hem al op de foto. Nooit letterlijk natuurlijk, je geeft er een eigen draai aan.”
Later belandde Heilbron ‘vanwege een vriendinnetje’ in New York. Hij kreeg een baan als etalagedecorateur bij warenhuis Bloomingdales. “Dat was toen de hemel.” Daarnaast leefde hij een leven van sexs, drugs en rock ‘n roll. Hij ging iets te vaak naar studio 54, de beruchte nachtclub. “Ik deed alsof ik twee dagen in één kon stoppen.”
Toen het hem teveel werd, keerde hij terug naar Nederland. Daar stortte hij zich op de zeilsport. “Ik vroeg mijn vader om geld voor een wedstrijdboot, een catamaran. Zeilen was belangrijk voor me, en je moet altijd doen waar je je goed bij voelt.” In 1977 werd hij eerste bij de Europese Kampioenschappen catamaranzeilen. Tijdens het WK in Hawaii ontmoette hij Jack O’Neill, wiens wetsuits hij voor Europa ging importeren. De winkel annex groothandel in Scheveningen groeide snel. “Op een gegeven moment ontwierp ik t-shirts met grote O’Neill-prints. Ze waren bedoeld als reclamemateriaal, maar iedereen wilde ze hebben. Zo ontstond onze succesvolle kledinglijn.” Op een gegeven moment was hij meer aan het vergaderen dan dat hij aan het strand zat, dus besloot hij in 1995 te stoppen en in het vastgoed te gaan.
Sapph is het ‘laatste trucje’ voor Heilbron: “Het houdt me jong.” De wedstrijdlust zit er nog volop in. “Van het lezen van Dekkers’ stukken voor de rechtszaak word ik heel strijdlustig. Toch begrijp ik niet waarom Marlies zo moeilijk doet. Haar werk is geweldig, ze moet van haar eigen kracht uitgaan. Het is net als bij wedstrijdzeilen: zodra je begint om te kijken, verlies je de wedstrijd. Je moet je eigen wind zoeken, je eigen koers varen.”
Tekst Annette Wiesman
