Geen producten in de winkelwagen.
Ze vermijden oogcontact
Toen je die ene collega aannam, viel het je op: het boterde helemaal niet met die andere werknemer. Wat een strijd zeg, tussen die twee. Gaandeweg ging het gekissebis echter over in gelach en plezier. Die twee hebben het goed bijgelegd, dacht je. Eind goed al goed. Totdat je opeens opvalt dat ‘het koppel’ zich vreemd gaat gedragen. Waar ze eerst amicaal aan het grappen maken waren, valt het je op dat ze elkaar nu totaal niet meer aankijken. Als je er tijdens een opmerking een grapje van maakt, kijken ze blozend weg. Wees alert, hier speelt iets.
Ze gaan altijd opzichtig weg
Nu ben je er erg trots op dat de sfeer op jouw werkvloer zo lekker informeel is. Je hebt een open kantoor met open mensen, dan gaat het ene groepje een blokje om, dan zie je daar weer twee collega’s kwebbelen. Het lijkt allemaal lekker gesmeerd in elkaar over te vloeien. Totdat het je opeens opvalt dat twee collega’s, wanneer ze (ieder om de beurt) naar huis te gaan, dat heel opzicht kenbaar maken aan de groep. Zo van: jongens, jullie zien toch wel dat ik alleen het pand verlaat. Vanwaar dat schurkerige gedrag? Hier is meer aan de hand.
Ze worden iets te veel ‘onder ons’
Nu prijs je jezelf voor het feit dat je zo sociaal bent. Met het grootste gemak beweeg je jezelf op de meeste deftige netwerkevents en weet je jezelf in het meest exclusieve onderonsje van vreemden in te mengen. Maar wat je de laatste tijd bij twee van je werknemers meemaakt. Er is met geen speld tussen hun conversaties te komen. Aan de lunchtafel, of achter het bureau, ze lijken niet uitgepraat te raken. Over de reizen die ze ooit nog eens zouden willen maken, over de passie voor wereldmuziek, die ze blijken te delen. Waar komt dit allemaal vandaan? Wat is er aan de hand zeg?
Ze komen opeens voor elkaar op
Dit is je nog niet eerder opgevallen. Terwijl de twee voorheen uitgezakt naar je zaten te luisteren tijdens de vergadering, lijken ze tegenwoordig teveel koffie te hebben gedronken, zo hyper als ze zijn. Helemaal als je een plannetje van de een afschiet. Want dan is de ander instaat om je aan je stropdas over de tafel te trekken. Waarom komt de een opeens zo fel voor de ander op? Trek alvast je conclusies.
Ze nemen dezelfde dagen vrij
De een moet naar zijn zieke oma op vrijdagmiddag, de ander krijgt heel toevallig een bank thuisbezorgd. Het komt steeds vaker voor dat ze op dezelfde dagen vrij zijn of met een excuus thuis zitten. En dan blijken ze ook nog opeens dezelfde week hun vakantie te hebben opgenomen. Als ze allebei zongebruind weer op het werk verschijnen en ze, bij nieuwsgierig doorvragen, hun vakantie ook nog eens op hetzelfde Griekse eiland blijken te hebben doorgebracht. Tja, dan zou er toch een belletje moeten gaan rinkelen.
Ze veranderen van smaak
Hoor jij dit goed? Henk – ik praat altijd alleen maar over voetbal- die tegenwoordig aan de lunchtafel loopt te oreren over de tango en de foxtrot. Janine, die opeens op maandag begint over de winst van Ajax. Als de smaak en hobby’s van twee collega’s opeens veranderen in een curieuze symbiose, dan moet er een belletje gaan rinkelen. Dit is alleen niet het enige meer wat ze met elkaar delen!
Ze zien er top uit
Tussen de grijze kantoormuizen op het werk staan opeens twee collega’s op die de vale broeken en bleke gezichten lijken te hebben afgezworen. Wat een spetterende uiterlijk zeg, en wat een verzorging van hun kleding stijl. Waar komt dat vandaan? Waar de rest zich tijdens de lunch vult met kaastosties en andere dikmakers, zie je daar tegenwoordig op twee verdwaalde bordjes maaltijdsalade. En de twee zeggen niet te kunnen wachten tot ze vanavond weer aan hun ‘blokje om’ van tien kilometer joggen kunnen. Waar halen ze de energie vandaan? Als je dat nu nog niet weet, moet je jezelf achter de oren krabbenchudden: hier speelt een affaire!
