Geen producten in de winkelwagen.
“Drie jaar geleden ben ik met Marieke, mijn vrouw, naar de Provence vertrokken. We stonden in Nederland dagelijks uren in de file, in gescheiden auto’s. Op een gegeven moment hadden we daar genoeg van en dachten: wat zijn we hier aan het doen? We kozen voor Frankrijk. Onze villa in Orange is prachtig. Op loopafstand van het centrum. Alleen met de Franse slag aangelegd. Bij het minste of geringste valt de elektriciteit uit. Maar zo is Frankrijk nu eenmaal, niets is perfect. Met een chambres d’hôtes alleen mag je de kost niet verdienen. Dat is bij wet geregeld. Als je meer dan zes kamers hebt, sta je geregistreerd als een hotel. En dat wilden we niet. Daarom freelance ik voor Leven in Frankrijk en Perswijn, en adviseer Nederlandse ondernemers die iets in Frankrijk willen doen. Marieke schrijft taalkundige stukken. Tussen twaalf en twee eten we. Echt eten, hé, met stokbrood, wijn, alles erop en eraan. Zo gaat dat in Frankrijk. Het hele openbare leven staat tussen de middag stil. Als we dan worden gebeld, zijn het altijd Nederlanders. Fransen halen dat niet in hun hoofd. Als we op vakantie gaan, blijven we in Frankrijk. Vorig jaar hebben we in Marseille de snelboot naar Corsica gepakt, Fransen doen niet anders. In Nederland word je verondersteld hard te werken, in Frankrijk is dat een uitzondering. Dat merk je aan de Belastingdienst. Eens per jaar ontvang je een dik pakket papier, opgesteld in archaïsch Frans uit de jaren vijftig. Nauwelijks te begrijpen, dan moet je een afspraak maken. Voor 1 april, anders ben je officieel in overtreding. Marijke trekt voor die gelegenheid een mantelpakje aan, ik doe een stropdas om. Eenmaal daar nemen ze zonder iets te zeggen de formulieren van je aan. Binnen twintig minuten is alles ingevuld. Bureaucratisch, maar toch eenvoudig. Mooi, toch?”
