Geen producten in de winkelwagen.
Ik spreek hier over de zestiger- begin zeventigerjaren. De periode dat velen van ons niet wisten wie die vreemde man was die op zondag het vlees kwam snijden. Mijn vader heeft een evenredig aandeel in onze opvoeding gehad, zeker weten. Maar dit kan nooit mijn ouders motief geweest zijn om te gaan ondernemen.
Trots als ze waren met ons aandeel in hun marketingconcept hoopten vader en moeder in één van ons een opvolger te vinden. Maar als tieners ambieerden we alle drie een loondienstbaan in plaats van een 60 tot 100-urige werkweek. Onze studiekeuze hebben wij daar zorgvuldig op afgestemd. Later zijn wij meiden alsnog voor onszelf begonnen. Het motief? Niet de kinderen. Dat leek mij nou net een belemmering en mijn zus is kinderloos. Zijn we gewoon te eigenwijs? Of te avontuurlijk? Toch onze opvoeding?
Nu dan de derde generatie. Mijn zoon is als enige van de neven en nichten oud genoeg om daar wat over te kunnen zeggen. Horecaondernemer wil(de) de trots van moeder worden. Iedere maaltijd wordt zijn formule besproken. Hij ziet achter elke grote gele M een filiaal van zijn Italiaanse fastfoodketen. Tot vandaag… is het de start van mijn nieuwste onderneming, die mij toch weer die 100-urige werkweek bezorgt? Misschien zijn eerste stageadres in de horeca? In plaats van de lekkerste gerechten te bespreken en hoe deze in het groot verspreid kunnen worden over de hele wereld, kreeg ik de onsmakelijke melding dat de horeca en het ondernemerschap niets is voor zoonlief. Laten we hopen dat het de leeftijd is. Over tien jaar weet ik meer.
Caroline Ligtenberg
Duurzame Vacaturebank
