Winkelmand

Geen producten in de winkelwagen.

Van beeldschermslaaf tot tangokoning

Martijn van Bokhoven importeert ’s werelds hipste tangoschoenen voor vrouwen rechtstreeks uit Buenos Aires. Maar de weg naar zijn internationale succes was lang. “Alles wat mis kon gaan, ging mis.”

 

‘De Ferrari’s onder de tangoschoenen’ noemt hij ze, de muiltjes die Martijn van Bokhoven (38) uit Argentinië haalt en over de hele wereld verkoopt. En hij kan het weten, want Van Bokhoven is al jaren een gepassioneerd tangodanser.
Aan zijn huidige handel lag een verbazingwekkende ontdekking ten grondslag: voor vrouwen waren er in Nederland nergens goede tangoschoenen te koop. Van Bokhoven: “Of ze waren lelijk, of je kon er nauwelijks op dansen. Al mijn danspartners klaagden erover.”
Dus stapte hij op een dag op het vliegtuig naar Buenos Aires, het mekka van de tango. Twee weken later keerde hij terug als officieel importeur van Comme il Faut, Argentinië’s beste merk in tangoschoenen voor vrouwen.

 

Internetondernemer

In een vorig leven was Van Bokhoven internetondernemer. Tijdens zijn studie Technische Bedrijfskunde, halverwege de jaren negentig, begon hij met het bouwen van websites. Van Bokhoven: “Bijna niemand wist in die begindagen nog wat dat hele internet nou precies was. Er werd wel over gepraat, maar alleen hele grote clubs als IBM werkten er echt mee.”
Van Bokhoven ging na zijn studie aan de slag als zelfstandig systeemontwikkelaar voor grote bedrijven. “Ik verdiende duizenden guldens per maand, maar werd op den duur helemaal gek van het werk.” Zo was er de constante stress.
Behalve de werkdruk ging ook de aard van het werk aan Van Bokhoven knagen. “Ik ben eigenlijk helemaal geen type om de hele dag achter een scherm te zitten, daar ben ik veel te onrustig voor. Ik kreeg steeds meer het gevoel dat ik volledig miste wat er allemaal gebeurde in de wereld.”

 

Braziliaanse vis

Daarin zou snel genoeg verandering komen, en wel via een ontmoeting met een oud-collega. Van Bokhoven: “Die jongen, een handelaar in hart en nieren, had de computerbusiness verruild voor het importeren van Braziliaanse vis. Hij vertelde me dat een van zijn afnemers grote behoefte had aan tropische groentes.”
De twee besloten een samenwerking aan te gaan. “Met een pak geld op zak zijn we naar Fortaleza gevlogen. Ons doel was om witte zoete aardappelen te importeren, in koelcontainers waarin zo’n 24 ton paste. Op de grootste markt van de stad zijn we toen gewoon maar gaan informeren. Stel je voor, het is knetterend heet en vochtig, je staat middenin een stinkende chaos en dan vraag je doodleuk links en rechts: ‘Eh pardon, kunt u wellicht 24.000 kilo zoete witte aardappelen leveren?’”
Nee dus. “Uiteindelijk hebben we vier dagen door Brazilië gereden voordat we iemand tegenkwamen die professioneel genoeg leek om zaken mee te doen, een grote producent van tabascopeper. Hij sprak wat Engels en kende veel groenteproducenten. Bovendien had hij exportlicenties, en die regel je niet zomaar in een land als Brazilië.”
De eerste containers die ze in Nederland ontvingen vielen vies tegen. “Veel aardappels waren beschadigd de dozen ingegaan en gaan rotten. Door de slechte kwaliteit van die dozen was bovendien veel lading geplet.” Na de eerste levering volgden nog vele debacles. Door het aanhouden van de problemen had Van Bokhoven het na twee jaar wel gezien met Braziliaanse groente. “Nu kan ik er wel weer om lachen, maar destijds was het echt doodvermoeiend dat steeds alles misging.” Met gezonde tegenzin ging Van Bokhoven weer automatiseren. “Je moet toch wat?”
 

Tango

In dezelfde periode verhuisde hij van Delft naar Den Haag en raakte verslingerd aan tangodansen. ”Binnen de kortste keren was ik drie, vier keer per week in een tangosalon te vinden. Tango is een dans die in je bloed gaat zitten. Alles eraan is creatief. Samen met je danspartner leef je als het ware je eigen kunstwerk. Daarin kun je jezelf helemaal verliezen.”
Toen Van Bokhoven doorkreeg dat zijn danspartners in Nederland nergens goed schoeisel konden kopen, terwijl ze wél allemaal wisten dat je in Argentinië het beste van het beste kon krijgen, ging zijn ondernemershart sneller kloppen. “Het was natuurlijk wel weer een markt waarvan ik weinig afwist. Maar ik dacht: moeilijker dan groente kan het nooit zijn.”
Voor de tweede keer in zijn leven toog Van Bokhoven praktisch op de bonnefooi naar een Zuid-Amerikaans land. “In Buenos Aires heb ik in twee weken tijd alle beroemde merken bezocht. Ik liep gewoon hun winkels binnen: schoenen bekijken, beetje praten, businesskaartje achterlaten.”
Vreemd genoeg bleek het merk dat er volgens Van Bokhoven ‘met kop en schouders bovenuit stak’, Comme il Faut, slechts één winkel te hebben. “Eigenlijk is het zelfs meer een woonappartement, verstopt achterin een steeg. Pas nadat je in een trappenhuis twee verdiepingen omhoog bent geklommen zie je voor het eerst een naambordje. Je vindt het nooit als je niet precies weet waar je moet zijn.”
“Bij dat winkelappartement klop je vervolgens op een deur. Dan gaat er een kijkluikje open en dicht. Als je mazzel hebt mag je daarna op audiëntie in het epicentrum van de Argentijnse tangoschoen. Daar is overigens geen schoen te zien, alleen drie bankjes, een grote spiegel en een paar verkoopsters. Die bekijken je van top tot teen, vragen je maat en brengen je dan enkele door hen uitgekozen modellen schoenen. Daaruit mag je dan kiezen. Alleen als je in de smaak valt willen ze je nog wel eens wat meer modellen laten zien.”

Wekelijks de nieuwsbrief van Startups & Scaleups ontvangen?



Door je in te schrijven ga je akkoord met de algemene en privacyvoorwaarden.

 

Duizenden schoenen

Van Bokhoven viel in de smaak. “Tijdens mijn eerste bezoek heb ik alleen wat schoenen bekeken en laten vallen dat ik wilde importeren. Tijdens mijn tweede bezoek zat ik al uitgebreid met de twee eigenaressen om tafel. Ik had van horen zeggen dat die heel arrogant waren. Maar het klikte supergoed.”
“Ik had een enorme koffer meegenomen naar Buenos Aires, waarin met passen en meten veertig paar Comme il Fauts bleken te passen. Die heb ik ter plekke cash betaald. Ik heb afscheid genomen met de afspraak dat ik meer zou bestellen zodra ik alles verkocht had in Nederland.”
Dat kostte weinig moeite. “Al die vrouwen in de tangoscene hadden in no time aan elkaar doorverteld dat er Comme il Fauts te krijgen waren.” Zodra hij door zijn schoenen heen was, die hij op afspraak aan huis verkocht, bestelde Van Bokhoven honderd paar nieuwe uit Buenos Aires. “Die gingen wederom vrij hard. Toen heb ik een webwinkel gebouwd: www.lisadore.com. Daar kwam mijn handigheid met internet natuurlijk goed bij van pas.”
Twee weken later had hij zijn eerste online order binnen. “Vanuit Londen nog wel. Toen heb ik wel even een gat in de lucht gesprongen. Leuk hoor, zo’n site, maar er moeten toch maar dames zijn die er ook echt hun creditcardgegevens op invoeren. Inmiddels verkoop ik dagelijks meerdere paren online, vrijwel allemaal in het buitenland”
Bovendien leverde zijn website Van Bokhoven een internationaal afzetnetwerk van winkels op. “Ik verkoop aan winkels in Parijs, Cambridge, Stuttgart, Warschau, Athene en Istanbul. Die hebben me allemaal benaderd via mijn website. ‘Ik sta morgen bij je op de stoep, ik wil samenwerken’, belde de winkeleigenaresse uit Istanbul me op. Heel direct allemaal.”
In Nederland levert Van Bokhoven aan winkels in Rotterdam en Maastricht en is hij hard op zoek naar een eigen winkelpand. Tot hij die heeft gevonden verkoopt Van Bokhoven ook nog veel aan huis. En evenals zijn voorbeelden in Buenos Aires laat hij daar zijn klanten nooit de hele voorraad zien. Met een brede grijns: “Stel, je bent idolaat van Ferrari’s en je ziet ineens een hele parkeerplaats vol van die wagens. Dan kun je toch onmogelijk meer kiezen?”

Inmiddels verkoopt Van Bokhoven enkele duizenden schoenen per jaar, de omzet bedraagt zo’n 250.000 euro. Zijn ambitie: ‘over vijf jaar in elke grote stad in de Benelux, Frankrijk en Duitsland een eigen winkel hebben’