Geen producten in de winkelwagen.
Afgelopen week ben ik afgewezen tijdes een sollicitatie voor bezorger bij een koeriersbedrijf. Ik had gesolliciteerd via een uitzendbureau, een instelling waar ik sinds mijn middelbare schooltijd niets meer mee te maken heb gehad. Tegenvallende resultaten nopen mij ertoe om op zoek te gaan naar een stabiel basisinkomen.
Van winstgevende transportonderneming tot armetierige mediafreelancer met restschulden. Hoe heeft dit kunnen gebeuren en vooral: wat nu? Waarom die afwijzing zo zwaar viel, zal duidelijk worden als je mijn geschiedenis kent.
Sinds 2005 ben ik zelfstandig ondernemer. Na een ruime 3 jaar bij Nationale Nederlanden (NN) gewerkt te hebben, vertrok ik in 2004 redelijk ad hoc voor zes maanden naar Australië. De jaren voor en bij NN heb ik mijn studie bedrijfseconomie omgezet naar een studie financial services management. Een studie die meer toepasbaar zou zijn in de bloeiende carrière die ik mijzelf bij NN zag maken.
Open ticket Australië
Mijn gedroomde carrière bleef uit. Werken in zo’n grote organisatie, waarbij ideeën, suggesties voor verbeteringen en veranderingen, creativiteit en zelfinitiatief een langzame dood sterven, bleek niet ‘mijn ding’ te zijn. Ik trad begin 2004 buiten de gebaande paden van NN, kapte direct mijn studie af en kocht een open ticket naar Australië. Het was een geweldig tijd: rondtrekken in een tot camper omgebouwd busje, bij tijd en wijle hard werken als courgette- en mangoplukker, maar vooral heel relaxed mijn toekomst overdenken.
Nooit meer voor een baas
Een ding stond vast: ik zou nooit meer voor een baas gaan werken. Maar wat nu? De financiële wereld had ik wel gezien. Ik had geen diploma’s, het geld was na Australië zo goed als op en ik had geen briljante uitvinding op de rol staan. Als ik enkel makkelijk geld zou willen verdienen had ik bij NN moeten blijven: kortingen op hypotheken en verzekeringen, een 36-urige werkweek, een goed salaris, een leuk aandelenpakket en elk jaar een leuke winstuitkering.
Met een mantra van Richard Branson in het achterhoofd moest het goedkomen: “I can honestly say that I have never gone into any business purely to make money. If that is the sole motive, then I believe you are better off not doing it.”
Mijn eigen bedrijf oprichten
Doen wat je leuk vindt en vanuit die gedachte een business opzetten. Reizen, onderweg zijn, auto en motor rijden, de Rotterdamse havens, de drukte op luchthavens, de ingewikkelde en indrukwekkende logistiek, dat vind ik leuk.
5 maart 2005 was ik terug in Nederland, 17 maart was mijn onderneming een feit: een transportbedrijf was geboren. De hoon en de afkeurende ongevraagde adviezen wuifde ik weg. De transportsector op zijn gat? Nou en! Ik ben gevestigd in Rotterdam, hier ademen we transport en logistiek.
Auto kopen, flyers maken, website in elkaar zetten en acquireren, er was veel werk voor de boeg. Ik was voortdurend bezig met acquireren en zelf rijden als koerier. De eerste klanten druppelden binnen en mijn omzet steeg. Het bedrijf werd winstgevend en alles liep op rolletjes. Met een hoonlach zette ik iedere criticaster op zijn nummer. Ik had een goed lopend bedrijf, tijd om uit te breiden.
Uitbreiding bedrijf en een plotseling einde
Toen stuitte in op een kans. Veiligheid in de logistiek was na 11 september 2001 steeds belangrijker geworden. Verplicht werden bijvoorbeeld de high security seals: containerverzegeling die o.a. zeecontainers hermetisch verzegelde. Een nieuwe logistieke tak was geboren. Ik importeerde de verzegeling uit China en verkocht ze in de gehele Benelux, Duitsland, Frankrijk, Groot-Brittannië en zelfs Saoedi-Arabië. Maar toen ging het mis.
Het was een optimistisch businessplan waarmee ik de Rabobank binnenstapte. Een zakelijk krediet was het beoogde doel zodat ik een grotere voorraad kon aanleggen. Grotere voorraad, betere marges, snellere levertijden, ik zag het helemaal voor me. Het leek een win-win-win-situatie. Het bleek echter het begin van de ondergang van mijn bedrijf.
Dit is deel 1 in een reeks columns van Tjeerd Langstraat. Volgende week column nr. 2. Die zal gaan over oplopende schulden, teruglopende verkopen en de stugge houding van de Rabobank.
