Geen producten in de winkelwagen.
De Nieuwe Werkelijkheid. Ik kauw er wel eens op, op die uitdrukking. Met name de laatste tijd. Niet alleen omdat ik het mooi bedacht vind. Maar ook omdat het te pas en te onpas gebruikt wordt, veelal door een zelfbenoemde ‘Managementgoeroe’ of een ‘Trendwatchende Consultant’:”Er is helemaal geen sprake van een crisis, dit is De Nieuwe Werkelijkheid..!”
Die op aanraden van een eveneens zelfbenoemde ‘Personal Branding Coach’ bezig is met zijn eerste e-book amechtig een ‘passief’ inkomen bij elkaar gedownload te krijgen én een alom gerespecteerde autoriteit te worden op zijn ‘vakgebied’ zodat hij naast ‘spreker’ ook ‘auteur’ in zijn Linkedin-profiel kan zetten. Net als de tienduizenden andere nieuwe sprekers en nooit uitgegeven auteurs die ons land inmiddels telt sinds de crisis. Pardon: sinds De Nieuwe Werkelijkheid.
Dit artikel komt uit Sprout Magazine. Abonnement?
De werkelijkheid valt me meer en meer op
Maar: ik dwaal af. En als ik niet oppas, ga ik ook nog mopperen. Er zit namelijk wel iets in, in die nieuwe werkelijkheid. Omdat ik de laatste, pak ‘m beet drie jaar, meer als toeschouwer dan als deelnemer de ‘Professional Outsider’ uithang, valt die werkelijkheid me ook meer en meer op.
Niet alleen de zaken waar het mondiaal voor niemand meer aan ontsnappen is, en waar de media bol van staan: veranderende economische landschappen waar dalen het ritme van de pieken normaliseren. In hun voegen krakende banken met een onoplosbaar moreel probleem. Het lifelong employment gedachtegoed waaruit de zzp’er over tien jaar als feniks uit de as verrijst. Wereldwijd steeds beter georganiseerd protest doordat klokkenluiders zelfs online gefaciliteerd worden. En de glijdende schaal van marktwerking waar het consumentisme gelukkig last van heeft omdat toegang belangrijker wordt dan bezit. Om maar wat te noemen.
In die zin spreken sommige knappe koppen al van een ‘renaissance 2.0’ en ik voel me gezegend dat ik juist in dit vervormende tijdsgewricht op de aardkloot ben gezet, en het mee mag maken. Hoe meer, hoe sneller, hoe beter.
Ook op microniveau, in mijn eigen kleine wereldje, volgen de revoluties elkaar in steeds rapper tempo op. In de afgelopen 25 jaar mocht ik er in de zijlijn van de reclamewereld al een stuk of drie meemaken. Een mooi voorbeeld is de olievlek van wat toen nog nieuwe media heette, maar wat inmiddels al bijna twee generaties een stuk transparanter liet opgroeien. En zelfs digital natives als begrip voortbracht.
Voelde ik me in ’96 nog een roepende in de woestijn toen ik in die incestueuze wereld al over de grenzen van de horizon zag dat het internet de definitieve nekslag ging worden voor de ivoren toren-mentaliteit, het not invented here-syndroom, nu pas lijkt de goegemeente ook te zien dat het afgelopen is. Dat het klaar is met het monopolie op ideeën bedenken en daar tonnen voor te vragen om uiteindelijk de bonussen in New York mee te kunnen financieren. Tegenwoordig is elke consument met een beetje leuke verzameling apps en de juiste software een full service reclamebureau. Ik kijk soms met gepaste trots naar het craquelé van wat er van het eens zo luxe pluche is overgebleven, maar je hebt er zo weinig aan. Aan achteraf gelijk krijgen.
Veel leuker is het om je te realiseren dat overleven geen kwestie is van wie the fittest is, maar van wie zich het beste aan kan passen. En daar komt mijn eigen genavelstaar van de afgelopen jaren weer in beeld; ook ik zal van toeschouwer weer een keer terug moeten naar deelnemer. De ring weer in stappen. Misschien wel juist nu, en mezelf aanpassen aan de tijdgeest. Een tijdgeest waarin ideeën – helaas – geen waarde meer hebben. Omdat er ‘opeens’ zoveel van zijn, omdat ze niet meer begrepen worden, omdat men even kwijt is dat hard rennen en voor vorm boven inhoud kiezen uiteindelijk duurkoop is. Maar het heeft weinig zin ertegen te vechten. Allemaal verloren energie – beter is het mee te bewegen, en er je voordeel mee te doen.
Vanaf vandaag dus – ja ja, weer een cliffhanger – ga ik niks meer factureren voor ideeën. Niks, nakko, nul. Mijn nieuwe onderneming heet daarom ook Nada. Nada gaat meehelpen die nieuwe werkelijkheid vorm te geven en geloof me: daar is een hoop geld mee te verdienen. Voor ons allemaal. Letterlijk.
Sproutcolumnist Herbert van Hoogdalem is gestopt in het reclamevak, maar blijft zich dagelijks opwinden over ideeën of het gebrek eraan. Zelf ontwikkelt hij momenteel een nieuw businessmodel onder de naam Nada.
