Geen producten in de winkelwagen.
Begin deze week vond het lanceringsfeest plaats van Mega.co.nz, een nieuwe versie van de vorig jaar offline gehaalde dataopslagdienst Megaupload. Het was weer even groots en meeslepend. Zo liet de 38-jarige ondernemer een helikopter landen waaruit een SWAT- team naar buiten stormde. “Ik kom alleen maar op voor een vrij internet, laten we gewoon vrienden zijn.”
Het was een pesterige verwijzing naar de manier waarop hij vorig jaar van zijn bed werd gelicht. De FBI legde beslag op zijn bankrekeningen, een slordige 50 miljoen dollar, en ook op de servers van zijn hostingbedrijf in Hong Kong. Hij staat in Nieuw-Zeeland, waar de Duitser sinds 2010 een hedonistische levenstijl leidt, terecht wegens het schenden van auteursrechten.
Helemaal aan het einde van de film zie je FBI-pesterij:
Waarom justitie boos is op de ondernemer? Hij biedt consumenten opslag in de cloud aan, hetzelfde als Dropbox en Google Drive, maar dan op veel grotere schaal. Ter vergelijking: Mega biedt gratis vijftig gigabyte aan, terwijl Google zeven gigabyte gratis aanbiedt. Dat is geen overtreding.
Wat voor problemen zorgt, is dat zijn dienst massaal wordt gebruikt om illegaal muziek, films en software mee te verspreiden. En hij verdient daar grof geld aan. Bedrijven uit de entertainmentindustrie stuurden herhaaldelijk zogeheten take down requests. Hij is wettelijk verplicht om data die het auteursrecht schenden van zijn servers te halen. De verzoeken heeft hij genegeerd, waardoor er vorig jaar werd overgegaan tot juridische actie.
Met Mega gaat hij volop in de aanval. Er zijn al 1,5 miljoen gebruikers sinds maandag, zegt hij. De dienst verschilt qua doel en opzet niet van de oude dienst, alleen vindt er nu een soort versleuteling van de data plaats. Hierdoor weet hij als serveraanbieder niet wat de inhoud is van de geüploade data op zijn server. De constructie is door zijn advocaten dichtgetimmerd. Zijn verkoopretoriek: “Ik kom op voor de privacy van mensen.” Maar iedereen weet: illegaal downloaden is zijn unique selling point.
Extravagante ondernemer met megalomaan zelfbeeld
Wie wat verder in zijn verleden verleden duikt, stuit echter op een spoor van megalomane beloftes en afspraken, die vaak niet werden nagekomen. De extravagante ondernemer, die qua fysiek ook heel groot is, lijkt vooral heel erg succesvol in het zichzelf veel groter voor doen dan hij is. Zo klom hij ooit over een hek van een Duits vliegveld voor een foto van zichzelf, om zijn verhaal te ondersteunen dat de ‘multimiljonair’ over een privéjet beschikte.
Net als bij zijn persfeestje rond Mega weet hij alles op magistrale wijze op te kloppen. Toen de ondernemer in januari 2000 zich bijvoorbeeld als venture capitalist presenteerde met zijn investeringsmaatschappij Kimvestor, deed hij dat op even gepast wijze. Hij presenteerde zich als “de wereldberoemde hacker”. Zo houdt hij vol als 17-jarige hacker-autodidact op het intranet van het Pentagon getuurd te hebben en ook zou hij heldendaden hebben verricht door in de systemen van NASA en Citibank te hebben ingebroken.
In werkelijkheid was het allemaal minder heroïsch. Een medelid van de Chaos Computer Club, waar hij lid van was, merkte over hem op: “Schmitz is een persona nog grata in de hackers scene. Het enige dat hij deed was het stelen van betaalgegevens.” Hij werd in 1998 veroordeeld voor computerfraude en het doorverkopen van betaalgegevens aan internetcriminelen.
Na een paar maanden brommen was hij weer vrij en wist hij er een geniale spin aan te geven. Hij maakte van zijn eigen kwaad de ultieme salespitch. Hij startte Data Protect, een beveiligingsbedrijf dat advies gaf aan grote bedrijven om zich te weren tegen inbraken van mensen zoals Schmitz. In korte tijd wist hij zich tot een van de New Economy-talking heads in Duitsland om te toveren. In 2000, net even voordat de internetzeepbel knapte,verkocht hij het bedrijf aan een Duitse it-speler. Niet veel later was het bedrijf failliet was, maar bleef Schmitz met een pot geld achter. Naar eigen zeggen hield hij er een vermogen van 200 miljoen dollar aan over. Dat geld stak hij voor een deel in cultivering van zijn pimp-status. Hij exploiteerde zijn imago en verspreide foto’s van hemzelf omringd door modellen op Berlusconi-achtige feestjes.
Ook wierp hij zich vervolgens op als venture capitalist, waarvan het aantal investeringen op een hand te tellen is. Zijn meest bijzondere was wel het bedrijf Mega Car, waarmee hij een soort custom made gemaakte Mercedes S-serie op de markt zou brengen. Ook hier zouden de deals al klaar liggen met GM en ander grote fabrikanten. Het project is nooit serieus van de grond gekomen.
Bekijk de film Kimble goes Monaco, die hij van zich liet maken:
Handel met voorkennis
Een goed pr-verhaal ophouden is een ding, misleiden is iets anders. In 2002 werd Kim Dotcom veroordeeld voor handel met voorkennis, waarvoor de Duitse AFM hem in Thailand liet arresteren. Hoe dat zat? Hij had beloofd vier miljoen euro te steken in het op de rand van faillissement bungelende Letsbuyit.com, een vroege voorloper van Groupon. Hij stelde nog eens veertig miljoen in het vooruitzicht. “Het is zeker winstgevend te maken”, verzekerde hij de pers. Het aandeel van het bedrijf schoot omhoog.
Later werd bekend dat Schmitz het geld niet had en stortte de koers in. Toen kwam de aap uit de mouw: hij had zelf een aanzienlijk aantal stukken gekocht en ze dus ook weer met winst verkocht. Hij kwam weg met een voorwaardelijke celstraf, na vijf maanden in voorhechtenis te hebben gezeten, en een boete van honderdduizend euro.
En toen vond de ondernemer zijn grote cashcow. In 2005 kocht hij voor goedkoop geld in Hong Kong serverruimte op en begon hij een hostingbedrijf genaamd MegaUpload. Waarom dat zo succesvol was? Hij liet voornamelijk grote pornosites van zijn servers gebruik maken.
Vier procent van al het internetverkeer
Met het porno-kapitaal bouwde hij vervolgens Megaupload uit als dienst voor consumenten, waarmee hij de laatste jaren verder is binnengelopen. Hij verdient zijn geld met premiumaccounts, en door het enorm hoge gebruikersaantal betalen bedrijven veel geld om te mogen adverteren. De dienst is zo populair dat hij op een bepaald moment vier procent van al het internetverkeer in de weLees ook op MT.nl:
Wat ondernemers kunnen leren van Kim Dotcomreld kon claimen.
Hoewel hij uitlevering aan de VS heeft weten te voorkomen, betekent het niet dat Kim Dotcom nu onschendbaar is. Er lopen nog rechtszaken wegens het grootschalig schenden van auteursrechten en het niet vertrouwelijk omgaan met gebruikersdata. Ook kan hij voorlopig niet bij zijn geld in de VS. Hoe het allemaal afloopt, zullen we het komende jaar gaan zien.
