Geen producten in de winkelwagen.
Flippo’s, plastic schijfjes in een zak chips, werden in de jaren ‘90 een wereldwijde rage. Er werden in totaal 300 miljard van de schijfjes gemaakt. Het maakte bedenker Hans Zandvliet multimiljonair, en trotse bezitter van een kapitale villa in Wassenaar (1200 vierkante meter). Maar wanneer die rage is uitgewoed, en Zandvliet zijn lot verbindt aan een nieuw verzamelobject, gaat het mis. Zandvliek steekt miljoenen euro’s in de ontwikkeling van een doorzichtige knikker met daarin een driedimensionaal poppetje. In 2006 overstroomt de fabriek in Vietnam, de verzekeraar keert niets uit.
Zandvliets villa belandt in een executieverkoop. Inmiddels woont hij in een flat van 50 vierkante meter in Leiden (het Algemeen Dagblad bezocht hem daar vorige maand), waar hij moet zien rond te komen van 970 euro per maand. Stiekem droomt hij erover om zijn knikkers nieuw leven in te blazen, een project waar hij 10 miljoen euro voor nodig heeft. Soms komen er potentiële investeerders langs, zegt Zandvliet in het AD. “Maar die willen dan voorzichtig beginnen, met 2 miljoen. Dan krijgen ze een warme handdruk en mogen ze weer weg. Ik weet waarover ik praat: die 10 miljoen noem ik niet voor niks.”
Nieuw boek
Het verhaal van Zandvliet werd opgetekend in Flippo en het spel om de knikkers. Het boek, geschreven door Leendert Jan Van Doorn, belicht een ondernemer met veel incasseringsvermogen, positivisme en creativiteit. Maar ook iemand die geteisterd wordt door tegenslagen. Van onbetrouwbare zakenpartners, bedrog en starre banken tot een natuurramp, een financiële crisis en verraad.
Het geld ligt soms bijna letterlijk op straat, zegt de immer optimistische Zandvliet (61) in het boek. “Briljant zijn is niet nodig, de moeite nemen om te bukken en aan de slag te gaan, daar gaat het in de meeste gevallen om.”
Hoe het begon
In het onderstaande hoofdstuk, dat we hier publiceren met toestemming van de uitgever, lezen we hoe Zandvliet tijdens een wandeling in Los Angeles schoolkinderen ziet spelen met kartonnen schijfjes.
Hoewel hij nog niet direct weet hoe, voelt hij dat er mogelijkheden zijn met het schijfje. ‘s Avonds ín de lobby van het hotel raakt hij toevallig aan de praat met een man die de marketingmanager van de Pepsi Food Group blijkt te zijn. Na dit gesprek zal het Zandvliet nog twee jaar kosten om de schijfjes geschikt te krijgen om in een chipszak verpakt te mogen worden.
‘Wat heb je voor moois voor me meegenomen, ik ben benieuwd.’
‘Misschien Henriques, is het goed als ik kort eerst even iets over mezelf vertel, waar ik me mee bezighoud in Amsterdam en waar ik mijn geld mee verdien.’ ‘Dat vind ik altijd interessant om te horen. Misschien brengt het me op ideeën want om nou mijn hele leven verder in die chips te blijven hangen, is ook zo wat.’
Hans is niet zo erg gewend om over zichzelf te vertellen. Van nature is hij niet iemand van enorme verhalen maar hij houdt zich vast aan zijn plan zichzelf goed neer te zetten voordat hij Henriques deelgenoot maakt van zijn idee.
‘Het klinkt misschien wat onbescheiden maar ik durf mezelf wel een expert te noemen op het gebied van marketingconcepten die erop gericht zijn het koopgedrag van ouders te sturen door de juiste communicatie naar de kinderen van die ouders. Zo heb ik het afgelopen jaar een zeer bekend Nederlands merk jam, Flipje, nieuw leven ingeblazen. Het beeldmerk, een fruitig ventje genaamd Flipje, was behoorlijk achterhaald en sloot niet echt meer aan op de belevingswereld van de kinderen van nu. Door mijn inbreng heeft het merk Flipje een ware revival ondergaan wat zich vertaald heeft in concrete verkoopsuccessen. De ervaring heeft me geleerd dat de oplossingen veelal voor het oprapen liggen en in de regel eenvoudig zijn. Je moet het alleen wel zien. Of willen en durven zien.’
Henriques knikt. ‘Dat klopt ja, precies wat je zegt, ze liggen vaak voor het oprapen en we zien het domweg niet. Ik ben benieuwd wat ik heb laten liggen, want ik heb het gevoel dat je iets voor me bedacht hebt.’
Hans pakt het album, het kokertje, de zakjes met Pogs en stalt ze demonstratief uit op tafel. ‘Ken je dit, Henriques?’
‘Kennen is misschien iets te veel gezegd, maar ik heb kinderen er vaak genoeg mee zien spelen. Het is hier enorm populair. Ik neem niet aan dat je me voor gaat stellen uit de chips te stappen en met jou een Pogs avontuur te starten. Gaan we samen de kartonnen schijfjes in Hans? Dan moet ik er zeker nog wat te drinken bij, haha.’
Hij ziet het niet, denkt Hans. Voor het oprapen, en hij ziet het niet, hoe kan het? ‘Nee man, we gaan niet in de kartonnen schijfjes, ik geef je de oplossing voor die ambitieuze doelstellingen van je. Ik hou het maar kort en eenvoudig, fasten your seat belts, stop die krengen in je chips! Geloof me, dat wordt een kraker.’
Henriques valt stil. Hij pakt het album van tafel en legt het weer neer. Hij scheurt een zakje Pogs open en haalt de schijfjes eruit. Hij kijkt naar de kartonnen schijfjes, legt ze voor zich op tafel en gaapt Hans aan. Deze maar even flink bij hem binnen laten komen en zwijgen, denkt Hans.
Henriques pakt zijn glas, neemt een flinke slok en neemt weer een Pog in zijn hand.
‘In de chips,’ mompelt hij, ‘in de chips, briljant.’ Hij staart voor zich uit. ‘Briljant Hans, je bent werkelijk briljant, maar het gaat niet werken.’
‘Het gaat niet werken? Het gaat niet werken? Man, als er iets is wat gaat werken, is dit het. Durven zien, je zei het zelf. Dat is het, durf het te zien. Kinderen gaan je zakken al in de winkel openrukken. Of ze je chips meer gaan eten, weet ik niet, maar kopen, ja, zeker weten. Niet werken? Misschien moet ik nog wat te drinken bestellen, dat je het dan voor je ziet. Natuurlijk gaat dit werken. Zie je het niet voor je dan Henriques? Je gaat met die Pogs de complete chipswereld op zijn kop zetten.’
Hans wordt steeds enthousiaster en gaat steeds harder praten terwijl Henriques voor zich uit blijft staren. ‘Dit is zo eenvoudig, en dat is het kenmerk van een goede oplossing. Die is altijd eenvoudig en ligt altijd voor het grijpen. Niet werken? Als dit niet werkt dan…’
Henriques onderbreekt hem. ‘Hans, je bent echt een hele bijzondere, dat mag ik wel zeggen. Maar je bent Europeaan. Europeanen maken vaak de fout te denken dat de Verenigde Staten altijd het land is van de onbegrensde mogelijkheden. In veel opzichten is dat ook het geval, maar in net zoveel gevallen zijn die mogelijkheden enorm begrensd. Ik geloof niet dat er een ander land op de wereld is waar de wet- en regelgeving rond voedingswaren zo uitgebreid is als in de Verenigde Staten. Het gaat nooit lukken om toestemming te krijgen de chips in aanraking te laten komen met bedrukte schijfjes. Ook verpakken is een probleem. Het levert in de basis dezelfde problematiek op en kostentechnisch stuit het ook op te grote bezwaren.’
Niet lukken zijn woorden die Hans niet passen. Niet lukken betekent voor hem alleen maar dat er nog geen oplossing gevonden is. Nog niet lukken, dat kan, maar niet lukken, dat weigert hij te geloven.
‘Henriques, luister. We zijn in staat om mensen op de maan te zetten. We bedwingen de Mount Everest. We voeren harttransplantaties uit en jij gaat me vertellen dat we het niet voor elkaar zouden krijgen die Pogs op de juiste wijze in jouw zakken met chips te krijgen? Ik ga je vier woorden meegeven. Je mag ze opschrijven maar dat lijkt me niet nodig. Het zijn er maar vier dus die onthoud je wel. Ik ga ze niet vertalen, je begrijpt ze. Hier komen ze: Gelul in de bierpul!’
Flippo en het spel om de knikkers, vorige week verschenen bij uitgeverij Story Adventures Publishers, is onder meer verkrijgbaar bij Managementboek.nl.
