Geen producten in de winkelwagen.
“Dit is een verhaal over het verschil tussen het hebben van een goed idee en het tot leven brengen van dit idee. Sinds deze week realiseer ik me, voor de tweede keer in mijn leven, dat ik hier totaal in gefaald heb. Hier is mijn verhaal.
Twaalf jaar geleden zette ik samen met een aantal klasgenoten een website op voor onze middelbare school. We ontwikkelden een aantal onsamenhangende pagina’s, met roddels over docenten, nieuws over zaken op school en een verzameling van willekeurige foto’s. Per dag verwelkomden we zo’n vijf unieke bezoekers (inclusief wij vieren), maar dat maakte ons niet uit; het was leuk om te doen.
Ongeveer zes maanden later, na een onvoorstelbare 100% groei te hebben doorgemaakt tot tien unieke bezoekers per dag, besloot ik dat er iets moest veranderen. Een aantal weken lang investeerde ik al mijn tijd in de website, welke ik deed veranderen in een social networking site waarop scholieren een profiel konden maken, berichten konden plaatsen, foto’s konden uploaden en vrienden met elkaar konden worden. Ik plaatste een aantal foto’s van het laatste schoolfeest, en de eerste nieuwsgierigen werden naar de site gelokt.
Achttien maanden later hadden meer dan 3.000 verschillende scholieren zich aangemeld op de website. Best een aardige score, voor een school met minder dan 500 leerlingen. Samen met hun vrienden plaatsten ze zo’n anderhalf miljoen berichten en uploadden ze ruim 30.000 foto’s. Op een bepaald moment was de site dermate populair, dat de school besloot de site tijdelijk te blokkeren. Zelf veranderde ik, geloof het of niet, in een lokale bekendheid.
Het was 2003 en ik had Facebook uitgevonden – zo’n twee jaar voordat ik het me langzaam aan zou beginnen te realiseren.
Toen het echte Facebook een aantal jaar later uiteindelijk zijn intrede deed, had ik de school site allang offline gehaald. Verdere ontwikkeling had me niet zo boeiend geleken, want hoeveel meer potentie kon het nog hebben? Oeps…
Een les wijzer: koester je ideeën en verruim je wereld.
Layble
Zes jaar later. Het is een warme zomeravond in 2009 als ik, wakker liggend in bed, opeens een ingeving krijg. Binnen enkele minuten heb ik een heel nieuw concept in m’n hoofd, voor een online dienst waarmee mensen dingen op een nieuwe manier kunnen organiseren: organisatie aan de hand van context – de context van de gebruiker, om precies te zijn. Het is me niet meteen duidelijk hoe het product er precies uit moet zien, maar mijn geloof in het concept is sterk genoeg om me te doen besluiten me uit te schrijven voor een Master Nieuwe Media aan de UvA, waar ik net tot toegelaten was.
Zes maanden later had ik aan niets anders gewerkt dan mijn idee. Ik had mezelf inmiddels redelijk in de schulden gestoken en betaalde de ene creditcard af met de andere. Gelukkig lukte het me om een kleine investeerder te overtuigen met het prototype dat ik in de afgelopen tijd had gebouwd, met als gevolg dat ik nog een half jaar langer de huur kon betalen en dus verder kon werken. Daarnaast bracht hij me in contact met Supersteil, jongens die me wellicht konden helpen bij de verschillende design uitdagingen die nog voor me lagen.
Een jaar later, in de lente van 2011, had ik een dozijn verschillende prototypes gebouwd, de ene nog mooier dan de andere. Supersteil bleek de meest inspirerende omgeving te zijn waar ik ooit was geweest, en meer en meer mensen werden aangetrokken door het product dat we aan het ontwikkelen waren. Afstudeerder Niels Mulder wijdde zelfs zijn hele afstudeerscriptie aan het project, met een welverdiende 9 als resultaat.
Blind
Nu hoor ik je al denken, als dit allemaal zo voorspoedig liep, wat gebeurde er daarna? Nou, erg weinig, om eerlijk te zijn. Ondanks de enorme sprongen vooruit, geloofde ik nog niet in het product zoals het op dat moment stond. Het moest anders – het moest bruikbaarder zijn, met betere technieken en meer features. Het project kwam vrijwel tot stilstand, omdat ik niet goed wist hoe het verder moest. Ik wilde het helemaal opnieuw bedenken, het bijna helemaal veranderen – ik was blind voor het feit dat ik er eigenlijk al vrijwel was.
Deze week kwam ik tot de ontdekking dat het product waar ik het over heb afgelopen week gelanceerd is. Niet door mij, maar door de slimme jongens en meiden van Mural.ly, die exact hetzelfde concept hebben uitgewerkt en ondertussen een investering van 775.000 dollar wisten binnen te slepen.
Het moment waarop je een geniaal idee bedenkt, is het exact het moment waarop tien andere mensen ergens op aarde hetzelfde idee hebben. Het is jouw taak om zo snel en vooral zo goed mogelijk te lanceren. En het enige wat ik nu dus kan zeggen is: well done, Mural.ly!
Groter succes
Weer een les wijzer: koester je ideeën, verruim je wereld, en blijf je ideeën altijd keihard achternazitten.
Hoewel ik de beschreven gebeurtenissen in dit verhaal bestempel als mislukkingen, ligt het allemaal wel iets subtieler dan dat. Zowel de eerste als de tweede “mislukking” hebben uiteindelijk geleid tot andere hele bijzondere dingen, waardoor ik ze tegelijkertijd eigenlijk als successen kan zien. Ik vind het fantastisch om nu onderdeel uit te mogen maken van Supersteil, om maar iets te noemen.
Ik geloof dat de beschreven dingen uiteindelijk zullen leiden tot groter succes. Hoe vervelend het op dit moment misschien ook even is, het komt wel goed. En omdat mijn ideeën blijkbaar zo gek nog niet zijn, hoef ik alleen maar nog harder te werken om er te komen. Samen met Supersteil werk ik inmiddels aan een nieuw project, immer gretig om iets moois te maken.”
Bob Kreefft schreef dit verhaal ook in het Engels, op de blog van Supersteil: ‘How I invented Facebook, and completely failed to exploit it’.
