Winkelmand

Geen producten in de winkelwagen.

Deze Nederlandse pakkenmaker werd in Italië ontvangen als een verloren zoon

Ondernemer en surfer Niels Blokhuis deelt zijn hoogste pieken en diepste dalen met pakkenmerk Suits For Dudes. In deze tweede aflevering belandt hij bij een eeuwenoude Italiaanse wolproducent, ‘waar ik onder de vleugels werd genomen alsof ik een verloren zoon was'.

Het gat tussen de producten waar Suits For Dudes ooit mee begon en de producten die we nu verkopen is op z’n minst gapend te noemen. De weg van ongevoerde polyester-katoenen pakken met een stuk elastiek in de broekband, naar pakken met paardenhaar binnenvoering, handgestikte knoopsgaten en side adjusters was zogezegd one hell of a ride.

Mijn kennis van kledingproductie was slechts van technische aard. Namelijk, wat mijn vader mij had bijgebracht op het gebied van patroontekenen en snijden. De stoffen die ik gebruikte waren katoen en polyester-katoen. 

Zwarte wol

Toen ik in 2013 met het Rotterdamse schoenenmerk Mascolori in contact kwam, had ik een ontwerp gemaakt van een smoking met de revers en verdere afwerking in dezelfde print als de schoen. Om dat zo goed mogelijk uit te voeren hadden we wel zwarte wol nodig. (Een smoking hoort in beginsel zwart te zijn)

Daarmee begon een zoektocht naar de beste leverancier, eerst bij beurzen en vakhandels. Later kwam ik via een vriend bij SuitSupply de oudste wolproducent ter wereld op het spoor: Vitale Barberis Canonico, dat al sinds 1663 de mooiste kwaliteit wol en andere natuurlijke wevingen produceert.

Ride the same weave

In een e-mail omschreef ik mijn bedrijf, mijn wensen en doelen. Waarna ik een reactie ontving, met een foto van een ietwat grijzende Italiaan in een perfect driedelig maatpak die het hang loose-teken maakte (de shaka: bal de vuist en strek de pink en duim). “We’re riding the same weave”, was zijn dubbelzinnige antwoord, waarna een bezoek aan de fabriek in Biella (Noord-Italië) werd gepland.

Ik vind het belangrijk om de bedrijven waarmee we zaken doen te bezoeken en dat was in dit geval absoluut geen straf. Stijl, schoonheid en warmte was wat mij tegemoet zou komen.

Verloren zoon

Met mijn 90-jarige omaatje reed ik dat voorjaar eerst richting Zwitserland, waar mijn oom woont. Omaatje heb ik daar achtergelaten en ben verder alleen doorgereden naar de voet van de Italiaanse alpen. Daar werd ik meer dan hartelijk thuis ontvangen door mijn Italiaanse connectie. Ik werd onder de vleugels genomen alsof ik een verloren zoon was, inclusief etentjes met de hele familie (families zijn groot in Italië).

De volgende dag was mijn bezoek aan de fabriek, waar ik een waanzinnige rondleiding kreeg. En waar tot mijn verbazing werknemers nog met het oog iedere meter van het geproduceerde doek op foutjes controleerden.

Misschien wel het meest indrukwekkend was de bibliotheek waar alle collecties vanaf 1663 te bewonderen waren. Ik zocht hier mijn eerste 9 dessins uit waarvan ik er 2 ook binnenste buiten kon gebruiken waardoor mijn aanbod 11(!) verschillende Italiaanse toppers betrof.

Hemelse lunch

Om deze deal te vieren werd ik getrakteerd op een hemelse lunch waar de gezellige kalende chef-kok een strot van goud bleek te hebben. Het “O Sole Mio” rolde door het dal als de donder van Thor door de oudheid. Met het kippenvel op mijn arm en geïnspireerd tot in mijn kleinste teen voltrok deze lunch-meeting zich voor mijn neus.

Suits For Dudes was op het juiste spoor beland. En ik denk dat er maar heel weinig pakkenmerken zijn die met hun leveranciers gaan surfen in onze koude Noordzee, to ride the same weave!


Lees ook aflevering 1: van Groningse vechtjasjes naar Italiaanse couture