Geen producten in de winkelwagen.
“Op 2 september 2013 had ik een bijzonder gesprek met De Nederlandsche Bank. Een dag later zei ik tegen mijn team: ‘ik stop ermee.’ Al twee jaar lang werkte ik dag en nacht. Mijn partner vroeg me waar ik mee bezig was, of dit echt was wat ik wilde. Nee, dacht ik, ik stop ermee.”
Maar het team waarmee Rob Adolfsen (59) aan Anno12 werkte, wist hem over te halen er nog een keer zijn schouders onder te zetten. In het voorjaar van 2015 trok hij alsnog de stekker uit de startup. “Ik moest helaas concluderen dat Anno12 niet levensvatbaar was.”
Dit artikel komt uit Sprout Magazine.
Members ontvangen hem gratis.
Word Sprout Member!
Zestien jaar werkte Adolfsen als interim-manager bij verschillende zorgverzekeraars. Toen Agis in 2010 onderdeel werd van Achmea, stopte hij daarmee. “Ik ben geen voorstander van grote conglomeraten waar verzekerden een nummer zijn, ik heb niks met de bestuurskamer. Ik wil mijn mouwen opstropen en het veld in.” Hij zat twee maanden thuis en dacht zijn droom, op zijn 55e met pensioen, te kunnen gaan leven. “In mijn directe omgeving ben ik te vaak met de dood geconfronteerd, vandaar dat ik ooit heb besloten om op tijd te stoppen met werken.”
‘We zijn vastgelopen in een muur van sympathie’
In die twee maanden kreeg hij vaak de vraag hoe het toch mogelijk was dat vier partijen negentig procent van de markt voor zorgverzekeringen in handen hebben. Kon dat niet anders? “Die laatste vraag prikkelde me. Het was duidelijk dat mijn hersenen nog lang niet met pensioen wilden.” Adolfsen kwam tot de conclusie dat geen enkele zorgverzekeraar de klant centraal stelt. “Ik wilde een zorgverzekering beginnen waar klanten echt de baas waren en volledig deelden in de winst.”
Crowdfundingcampagne
Met zijn compagnon Michiel Alkemade begon hij op 1 januari 2012 Anno12. Ze financierden het met eigen en van familie geleend geld, en kapitaal van investeerders. Het was de bedoeling dat Anno12 een coöperatieve verening zou worden, een jaar na de officiële start wilden ze tienduizend leden hebben die ieder 850 euro zouden inleggen. Het enthousiasme was groot, drieduizend geïnteresseerden melden zich, maar de stagnatie kwam al net zo snel.
De streefdatum haalden ze niet en er volgde al snel nog een tegenslag: in 2013 stapte een grote financier uit. Een crowdfundingcampagne bracht verlossing: Anno12 haalde daarmee 700.000 euro binnen. Maar de vreugde was van korte duur: de benodigde vergunning van De Nederlandsche Bank kwam niet in de herst van 2013 waardoor ze niet op op 1 januari 2014 live te konden gaan. De lancering van Anno12 moest nog een jaar worden uitgesteld. “Uiteindelijk kwam die vergunning er pas in september 2014, waardoor er weinig time to market was, we wilden echt op 1 januari 2015 van start.”
Maar op 1 januari ze minder dan kwart van de beoogde 10.000 leden gehaald. Maar Adolfsen gaf nog niet op. Met partijen die echt geïnteresseerd waren keek hij nog een laatste keer naar de mogelijkheden voor een doorstart. Drie maanden later besloot hij alsnog te stoppen. “We hadden simpelweg te weinig leden.”
Miezemuizen
Het is teleurstellend als wat je verwacht op basis van onderzoek en de werkelijkheid zo ver uiteenlopen, zegt Adolfsen. “Misschien was ons verhaal voor de buitenwereld te complex. Leg maar eens uit waarom je 850 euro voor een ledencertificaat moet inleggen, leg maar eens uit wat zeggenschap concreet betekent. Achteraf hebben we veel items benoemd maar ze onvoldoende geladen.” De complexiteit is misschien ook de reden voor de weinige media aandacht die Anno12 kreeg. “We werden overruled door andere discussies in de zorg. Daarin hadden we meer stelling moeten nemen.”
Ook moet Adolfsen concluderen dat het publiek vol lof was, maar over te weinig lef beschikte. “Mensen hebben een afwachtende houding, ze wilden eerst eens kijken of we het zouden redden. We zijn vastgelopen in een muur van sympathie.” Iedereen die 850 euro heeft ingelegd, heeft zijn geld inmiddels terug, de aandeelhouders ontvangen het grootste deel van hun investering retour.
Adolfsen was zelf de op een na grootste investeerder. “Ik wist dat ik zelf veel geld kon verliezen, dus daar ga ik niet over zitten miezemuizen. Hoeveel ik kwijt ben? Een paar ton geïnvesteerd geld en ik heb vier jaar geen salaris ontvangen. Als ik dat optel kom ik zo op driekwart miljoen. Maar ik wist van tevoren dat ik het me kon veroorloven, ik hoef niet kleiner te gaan wonen.”
Terugkijkend is hij natuurlijk teleurgesteld, maar toch ook blij met de ervaring. “Het is geweldig om zo tegen de stroom in te gaan. Niemand heeft in de afgelopen 25 jaar geprobeerd een nieuwe zorgverzekering te beginnen. Ik denk achteraf dat we te vroeg zijn geweest.” Net als vier jaar geleden wordt Adolfsen na zijn beslissing om te stoppen elke week wel een paar keer benaderd door geïnteresseerden en sympathisanten. “En tegen iedereen zeg ik: de deur is dicht, maar niet op slot.”
Tekst Miloe van Beek Foto Bas Losekoot
